Чаму мы ўзгадваем людзей,
Калі яны сыходзяць раптам?
Без іх -- замкнёны ў сценах дзень
Гудзе, бы ядзерны рэактар.
Не здольны ён больш расшчапляць
Мільёны атамаў на словы,
Якіх было мільярдаў пяць
У думках, рыфмах, гуках мовы...
Згарэлі мары ў сценах дзён.
Застыгла рыфма на паперы,
Каб прарасці праз час, праз дзёрн,
І нарадзіцца ў новай эры.
Ён з воляй жыў і волю нёс.
Ён вёў з Сусветам перамовы
За Беларусь, ліцвінаў лёс
І сымбаль іх у часе новым.
26.08.2021.
Алесю Разанаву
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124101602655
Свидетельство о публикации №124101602655
Рецензии