Я не рыфмую сонца з доўгім шляхам,
Які бясконца доўжыца ў жыцці.
Бо сонца ёсьць святло. Яно не плаха,
Што з вышыні на шыю паляціць.
Прайшоў агонь, ваду і нават здраду.
Праз цемры змрок святло да душаў нёс.
Я з вышыні ляцеў, імчаўся, падаў,
Бо сонца -- мой агонь, надзея, лёс.
У кожным слове ёсьць яго праменні,
Што грэюць сэрцы ў сцюжу і мороз.
Не стала сонца сёння ў думках меней --
Яго я не хаваў, а ў вершах нёс.
06.10. 2024.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124101502614
Свидетельство о публикации №124101502614
Рецензии