Раней не паднімала галавы,
Не бачыла чамусьці прад сабою:
Стаіць у вёсцы волат векавы,
Той дуб, што голле звесіў над зямлёю.
У ззянні сонца песцяцца лісткі,
Сукі размешчаны раўнютка і прыгожа.
На фоне неба велічны такі!
Як глянеш - галава ўскружыцца можа!
Што зведаў дуб на ўсім сваім вяку?
Мо бачыў ён, як хаты будавалі
Ды правялі дарогі ў тым баку,
Як дзеці вельмі хутка падрасталі?
Мог назіраць і жахі той вайны,
Што ў памяці яшчэ майго народа.
Стаяў, глядзеў і марыў, каб заўжды
Быў мір і лад, спакой жыцця і згода.
Як працавалі шчыра, бачыў ён,
Усюды быў парадак, дбалі людзі.
Быў відавочны гэтай працы плён.
І зараз дуб глядзіць: далей што будзе?
А лісце ўжо збіраецца жаўцець,
Бо восень надышла і халаднее,
І кожны так імкнецца шалясцець:
- Надзея ёсць... Надзея... Ёсць надзея!
Дуб
© Copyright: Марина Ковалёнок, 2024
Свидетельство о публикации №124101107204
Свидетельство о публикации №124101107204
Рецензии