Сярод іншых краін далёкіх,
Дзе гамоніць птушыны спеў,
І палеткаў прастор шырокі
Я адну прыгажуню сустрэў.
Нібы позіркам неба сочыць,
Ні аблокаў няма, ні хмар,
Чысціні крынічныя вочы,
Быццам сонейка свеціцца твар.
Я спытаў яе сарамліва:
“Адкажы, як тваё імя?
І куды па душыстай ніве
Крочыш ты сярод яснага дня?”
“Крочу я па родным палеткам,
І да сэрцаў люцкіх імкнусь,
Я - любові адданай кветка,
І завуць мяне Беларусь!”
Наліваўся сонечны колас
Над квітнеючаю раллёй,
Беларусі цудоўны голас
Завалодаў маёю душой.
Берагчы цябе буду пільна
Ад хвароб і смяротных бед,
Беларусь, ты - мая жанчына,
Што трымае ў далонях Сусвет!
Жанчына - Беларусь
© Copyright: Сергей Самойлюк, 2024
Свидетельство о публикации №124100307272
Свидетельство о публикации №124100307272
Рецензии
