Васiльковае неба над намi...

Васільковае неба-гэта было першае нешта, што ён убачыў, а потым прыемна адчуў кагосьці, і гэты хтосьці з ласкай абдымаў яго - гэта была яго мама, але ён не ведаў, як назваць іх. І наогул не ведаў, як называецца ўсё. А потым жыццё яго навучыла. І ён вырас, і стаў тым, хто любіць сынам, мужам і бацькам; стаў цярплівым да ўсяго: да расстанняў, да хвароб, да гэтай смерці, на жаль...
Але ён стараўся І будзе старацца змагацца з усім, што перашкаджае людзям жыць шчасліва. І цяпер, яго задача была не прапусціць ворага... У яго ў падначаленні было 100 салдат-хлапчукоў, але моцных духам... І яны не аддалі ворагу ні пядзі зямлі... І яны справіліся з гэтым!..
І таму ён пра сябе прасіў прабачэння і ў іх, і ў іх бацькоў,  і ўспамінаў, як ён быў юнаком, як пакахаў дзяўчыну, як яна падарыла яму траіх дзетак... Убачыць бы іх...
У апошні раз міргнулі павекі і ў апошні раз паглядзеў на Васільковае неба...
  Мірнае Васільковае неба над намі... над намі... над намі!