Я глядзеу на ваду. Бел

Я глядзеў на ваду.

Так-а, сітуацыя... Успаміны ... ён вяртаўся дадому. Дадому! Там чакае яна, жонка. Мілая, любімая! Сэрца стук-стук. Яго сэрца. Яно любіць яе. А мозг яго? Вядома, таксама любіць. Толькі ціха любіць. Думка заўсёды ўзнікае, і нічога не зробіш: абдымаеш яе ўсю, ад галавы да ножак, падняў бы і насіў яе. Як ён яе любіць! Паківаў галавой, узяў цыгарэту і закурыў. Як падумае пра каханую, адразу ўлезла ўспамін. Ён быў спакойны, але ўспамін... моўчкі пакурыў, устаў і прайшоўся, знайшоў сябе і прысеў, зноў падумаў пра яе... Цалаваў яе... калі прыеду дадому? На гадзіннік паглядзеў. Хутка. Ну, хутчэй бы. Хачу дадому. Цягнік прыйшоў, ён узяў рэчы і хуткім крокам накіраваўся дадому. Вось пад'езд, кватэра, дзверы. Заходзіць у кватэру. - Я дома, - падумаў ён. Прайшоў да далёкай пакоя і ... ён стаў на парозе і не змог гаварыць ... яна з мужчынам у ложку ... пачырванела. Нешта яму кажа. Мужчына накрыўся коўдрай. Яны, як дзеці малыя... спалоханыя ... нават біць няма каго. Балюча ў грудзях. Ён забраў рэчы і сышоў. Выйшаў з пад'езда, як у тумане, закурыў, дастаў бутэльку гарэлкі і выпіў. Ноч цёплая была. Падумаў і пайшоў на рэчку. Раніцай сябе прывёў у норму. Зайшоў у краму, купіў паесці, гарэлкі, цыгарэт. У краме дзяўчына не магла справіцца з торбай: з яе выпадае то чай, то сухары. Ён усміхнуўся, дапамог ёй.
- Куды торбу данесці вам? Вы ўжо злыя на іх (чай і сухары), - спытаў дзяўчыну.
- Я не злая, проста стамілася з імі ваяваць. Тут, побач. Дзякуй.
Ён данёс ёй, аддаў і пайшоў. Куды-невядома ... ён сам не ведаў куды. Пайшоў да ракі. Там месца нядрэннае знайшоў. Уладкаваўся, выпіў, паеў, закурыў і глядзеў на ваду. Ён бы глядзеў на ваду бясконца. Успаміны яго там ... складана было ... тут жонка падклала ... так-а…
 - Вы будзеце доўга сядзець? У вас здарылася нешта? - дзяўчына спытала.
- Не зразумеў. А вы адкуль?
- Як торбу аддалі, дык я паглядзела, куды вы пайшлі. Я люблю гэтае месца. Часта глядзела на ваду. Шукаць вас не трэба.
- Мудрая вы. Чымсьці дапамагчы трэба?
- Дапамагчы? Не. Я ўжо сабрала ўсю смеласць: хадзем да мяне.
- Мілая дзяўчынка, ты не баішся?
- Раней я баялася, але цяпер я не баюся.
Вось так яны перайшлі на"ты"...
Ён паглядзеў на яе, цікавая бо. Што яна знайшла ўва мне? Не прыгажун, накшталт. Ён пайшоў да яе. Па дарозе разгаварыліся, пра ўсё. Ім нічога не перашкаджала гаварыць. Як-быццам, выгаварыцца трэба ім. Яны былі шчаслівыя казаць ... яна палюбіла яго. Ён ведаў гэта. Якая цудоўная дзяўчына. У яго ўзнікла стаўленне да яе, можа, мацней, чым у яе да яго. Яна стала для яго... Каштоўнай Дзяўчынкай! Ён з'ехаў, трэба было, але паабяцаў прыехаць. Цяпер, ехаў да яе, але прыехаў ... у пустыню. Яе не было...загінула... Яна тут загінула, там нашы хлопцы гінуць ... чаму іх усіх бярэ смерць ... На рэчцы ён глядзеў на ваду ... успаміны яго…