Прысвячаецца Пятру Бiталю

Складаны лёс не лашчыў, вёў праз цернi,
Дарогай горнай, вязкай, па ухабах.
Ды не азлобiў сэрца, поўнiў верай,
Не прыжылася крыўда цiскам страхаў.

Святар, паэт, настаўнiк, перакладчык,
Сцярог любоў да краю, роднай нiвы.
У цяжкi час радзiмы –  ёй не здрадзiў,
За будучынь змагаўся, быць шчаслiвым.

Не выстудзiў душу мароз сiбiрскi –
Не змог руднiк, лесапавал Заўралля…
Не сцёрлi мiр духоўны, дзе ён вырас,
Хоць сэрцайка ў няволi так стагнала.

Для хлапчука – цягнуўся да навукi –
Каб падтрымаць, не даць грубець ў няволi,
Твор «Пан Тадэвуш» ў гуках завiрухi
Перакладаў, натхняў да лепшай долi.

Ляжалi на абгортачнай паперы
З-пад самаробнай ручкi з  рыпам словы,
Звiлiся кроў i плоць ў надзеi з верай
На час свiтанку, раннi, ясны золак.

Парыж салонны, у руках дрыжачых
Завеяў гул ды крык вятроў сiбiрскiх,
Разглядвалi сябры, а сэрцы ў плачы,
Паiў радок з зялёнкi элiксiрам.

Пакiнуў творы – гiстарычны пасак,
Каб не змаглi навек схаваць у кратах.
Не загубiлi праўду сярод казак,
Ды  зелянела рунню ў сэрцах вартых.