Сьпякота i буслы

Сьпякота... Распаўзлася ў млосьці.
Вяночкі гронак на лазе.
Рака зьнямела. Быццам хтосьці
Віроў віхуры балазЕ
Змарыў… Адным буслам – у клопат:
Да шляху ладзіць маладняк.
Лунаюць шэрагам. На клёкат
Дурны адбрэхвае дварняк.
Навошта ім, без асьцярогі,
Кідаць нажыты дабрабыт?
Сярод бязмежнае трывогі
Ляцець праз змрочныя клубы.
Але раз-пораз, год за годам,
Да нейкіх вабных палесьцін
Паветра кліча іх зыходам
Ад астываючых мясьцін.
Безабаронныя, жывыя…
Рабы нябёсных крохкіх мар,
Зьбіраюцца – ізноў у вырай.
А мне і слёзак не ўтрымаць
За сьцёгны гнёзд асірацелых,
Што апусьцелі да вясны,
За пілігрымаў чорна-белых,
Адкрытых ветрышчам скразным.

13.08.2024
PS:
Как-то на стих Натальи Тимофеевой («Жара и аисты»)
Мабыть, не всё ловко (у меня). По своему норову, я стараюсь уходить от зеркальности там, где она вполне уместна и достижима.
Так что... Снова, скорее - вариация, чем перевод. Но, в принципе - близко.
С одобрения автора исходника, выставил.