Гроначкі рабіна з сумам апусціла.
Снегам замятае родная сяло…
Як жа не хапае мне цябе, мой мілы,
Краю, дзе маленства сцежачкай прайшло!
Ранішнікі ў школцы, ёлка, падарункі,
Вершыкі чытала з сэнсам дзетвара,
Карагод з снягуркай, свята і ласункі…
Дзе ж майго Радства ты снежная пара?
Радыё спявала з ранку Гімн краіны,
Чайнік са свісцёлкам на пліце пыхцеў,
Дзе ж той час шчаслівы з песняй жураўлінай?
Дзе ж маіх крылатых мараў светласпеў?
Прабягае снежань, прабяжыць і зімка,
Замяце завея вёскі, гарады..
Ты аб чым сумуешь, мілая рабінка?
Мо, як я, шукаеш леткія гады?
Як жа мы подобны, родная рабінка!
Думкі і ўспаміны, неспадзеўнасць мрой…
Промні сонца грэюць кволыя галінкі,
Апякае памяць горыччу настрой.
Рабинка
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2024
Свидетельство о публикации №124081304365
Свидетельство о публикации №124081304365
Рецензии