Я зноўку ліст табе пішу,
але парву ізноў…
У думках, ведаю, грашу,
а колькі іх, грахоў?
Святых няма сярод людзей
ды й Бог адзін на ўсіх.
І ты, для гэтых - дабрадзей,
і ліха - для другіх.
Чаму пішу? Бо кожны з нас
жыве сваім жыццём,
І толькі сэрца грэе час,
варушыць пачуццё…
І сэнс галоўнейшы ў жыцці,
што ты не наракай,
у гэтым узнёслым пачуцці,
што льецца цераз край.
***
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2024
Свидетельство о публикации №124080705954
Свидетельство о публикации №124080705954
Рецензии