Евгений Анисимов 4. Разговор. Рус. Бел
Было тихо, чуть дождь моросил,
- Почему так похожи на листья
Люди, деда? – внучонок спросил.
Мох стелился по тополя вые,
Походя на зелёный колет,
Ну откуда вопросы такие
У ребёнка всего пяти лет?
Может в свитках евреев иль греков
Есть об этом какие места?
Как, мол, жАлки сыны человеков,
Что подобны древесным листам?
- Ах, малыш, что сказать мне на это? -
Надо, чтоб ты немножко подрос.
Как откроешь все тайны на свете,
Сам ответишь на этот вопрос.
Жаль, меня уже рядом не будет,
Я ведь тоже листок, и легко
Вихрь сорвёт меня с веточки буден,
Унесёт далеко-далеко...
Дед умолк, в небе солнце зависло
Как компьютер, рассеялась мгла,
И с каким-то таинственным смыслом
Мимо глаз паутинка плыла.
***
Гутарка
Лісце ўвосень нібы маністы,
Было ціха, ледзь дождж імжыў,
- Чаму так падобныя на лісце
Людзі, дзеда? – унук спытаў.
Мох слаўся па таполі шыі,
на зялёны калет,
Ну адкуль пытанні такія
Ў дзіцяці ўсяго пяці гадоў?
Можа ў скрутках габрэяў ці грэкаў
Ёсць пра гэта якія месцы?
Як, маўляў, жаласныя сыны чалавекаў,
Што падобныя драўняным лістам?
- Ах, маляня, што сказаць мне на гэта? -
Трэба, каб ты трошкі падрос.
Як адкрыеш усе таямніцы на святле,
Сам адкажаш на гэта пытанне.
Шкада, мяне ўжо побач не будзе,
Я бо таксама лісток, і лёгка
Віхура сарве мяне з галінкі дзён
Панясе далёка-далёка...
Дзед змоўк, у небе сонца завісла
Як кампутар, рассеялася імга,
І з нейкім таямнічым сэнсам
Міма вачэй павуцінка плыла.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №124073104556