Строфу напишу, чтоб душа не ржавела... Юрий Борови
Строфу напишу, чтоб душа не ржавела.
А груши ржавеют уже под окном.
Осина на взгорье совсем пожелтела,
И серое небо ей машет крылом.
Идёт напролом моя осень святая,
Не хочет дороги в лесах выбирать,
Хоть знает прекрасно, она золотая,
Что время настанет и ей умирать
Строфу напишу, чтоб душа не ржавела,
Как листья у груши, как гроздья рябин,
И чтоб про тепло сохранённое пела,
Как жёлтые листья дрожащих осин.
Оригинал:
***
Радок напішу, каб душа не ржавела.
Ржавее ігруша ў мяне пад акном.
Асіна на ўзгорку амаль што зжаўцела,
І неба махае ёй шэрым крылом.
Ідзе напралом мая восень святая,
Не хоча ніякіх шляхоў выбіраць,
Бо ведае добра, хаця й залатая,
Што прыйдзе часіна і ёй паміраць.
Радок напішу, каб душа не ржавела,
Як лісце ігрушы, як гронкі рабін,
І каб пра цяпло захаванае пела,
Як жоўтае лісце дрыготкіх асін...
Свидетельство о публикации №124073003992