Строфу напишу, чтоб душа не ржавела... Юрий Борови

***
Строфу напишу, чтоб душа не ржавела.
А груши ржавеют уже под окном.
Осина на взгорье совсем пожелтела,
И серое небо ей машет крылом.

Идёт напролом моя осень святая,
Не хочет дороги в лесах выбирать,
Хоть знает прекрасно, она золотая,
Что время настанет и ей умирать


Строфу напишу, чтоб душа не ржавела,
Как листья у груши, как гроздья рябин,
И чтоб про тепло сохранённое пела,
Как жёлтые листья дрожащих осин.


Оригинал:


***
Радок напішу, каб душа не ржавела.
Ржавее ігруша ў мяне пад акном.
Асіна на ўзгорку амаль што зжаўцела,
І неба махае ёй шэрым крылом.

Ідзе напралом мая восень святая,
Не хоча ніякіх шляхоў выбіраць,
Бо ведае добра, хаця й залатая,
Што прыйдзе часіна і ёй паміраць.

Радок напішу, каб душа не ржавела,
Як лісце ігрушы, як гронкі рабін,
І каб пра цяпло захаванае пела,
Як жоўтае лісце дрыготкіх асін...


Рецензии