На хвiлiну з Райнiсам

На хвiлiну Глебчык застауся адзiн. Як быццам душа замлела у яго. Ен узняуся размяу рукi. Паглядзеу у вакно.
     Райнic выйшау падыхаць паветрай. Нiчога было не зразумела па яго твару, як быццам смуга бiла ад яго воблiча. Падалi промнi, Райнiс узяу стрэлку адной цыбулiнкi i з'еу.
    Як бы нешта жывое паварушылася у душы Райнiса, тут дзе больш, прасторы, хоць i у яго дом не маленькi.Можа купiць, чаго небудзь крэпкага, але зараз i Райнiсу хацелася спакою на душы. Нiшто не падбухторвала яго весцi сябе жвава.
То е што Алесь жыу адзiн  гэта было зразумела, але Бачыш у агародзе усе квiтнее...

  ... Алесь Глебчык прапанавау гарбыты Райнiсу. Той не адмовiу.
-Ты ж адзiн жывеш... Сказау ен каутаючы гарбату маленькiмi глыткамi.
-I, што нiкога не прыводзiш да сябе.
Гарбаты была нават крыху i крэпкая.
 - Не, нiкога-без усялякай крыуды адказау Райнiс.
-I табе не сумна. Трымаючы вострымi
куты сваiх рук i ног, поза заставалася яшчэ эффектнай, але ен пачынау ужо расслабляцца, ад гарбыты. I зараз здавалася зробiць якi небудзь выбрык.
  - Разумеешь у гэтай хаце я адпавычаю, пасля працы. Гэта мае логава i месца спакою.
-Гэта выходзiць, што я парушыу твой спакой.
-Не я ж сам запрасiу цябе...
- Ты так, гаворыш як бы ты нейкая жывела..
- Гэта я воблiчна (образно). Месца, дзе цябе не залежыш ад розных iншых кутоу,  умоу, дзе ты есць цалкам.
- Гэта нейкi перпетум мобiль. Мабыць фiласофiя. - быццам механiк адвечнага аутамабiля усклiкнуу Райнiс.
- Бачыш у нас с табой непаразуменне.
Але Райнiсу было не на руку непаразуменне.
 Слухай у цябе есць музыка. - спытау ен.
-Есць, але я чытаю больш кнiгi..
-Уключай, што - небудзь патанцуем...