Гонар за сына

Колькi прабегла, мiнула стагоддзяў,
Колькi вятроў адшумела над краем!
Ды не растаў ў тваiм сэрцы, народзе,
Гонар, што й сёння цябе акрыляе.

Гонар за Аль-Фарабi, твайго сына…
Вельмi грунтоўны свой след у навуцы
Працаю шчырай ў вяках ён пакiнуў…
Сэрца спявае ад светлых пачуццяў.

Там дзе Арыс з Сыр-Дар`ёй у абдымках,
Там дзе вятрамi рассеяна мудрасць,
Памяць вiтае ў паветры, як дымка,
Свецiцца вечна iмя iзумрудам.

Хвалi рачныя, што неслiся ў далi,
Шляхам шаўковым звязалi прасторы,
Юнае сэрца за iсцiнай звалi,
Клiкалi ведаў нязведанным морам.

Працы яго для навукi, як зоры,
Сеяць праменi пазнання, духоўнасць.
Думкi яго уплятаюцца ўзорам,
Сцежка у будучынь ўецца шаноўна.

Там, дзе радзiўся, там першыя крокi
Смела зрабiў да пазнання, да ведаў.
Мудрасцi Свету глыткамi, бы сокi
Ранняй вясны, з асалодаю зведаў.

Клiкала сэрца сталiца культуры –
Горад Багдад, дзе сплялiся сузор`ем
Плынi навук фiласофскiх i думы,
Шлях свой у спрэчках шукаў i размовах.

Мост пакаленням праклаў праз стагоддзi,
Ад Арыстоцеля i ад Платона.
Ды стаў настаўнiк другi на Усходзе,
Сеяў iх мудрасць на шлях навуковы.

Сеяў i шырыў, згаджаўся, спрачаўся,
Мудры мыслiцель сярэдневяковы.
Пошукам iсцiны шлях акрыляў свой,
Веды – навукам сягоння аснова.

Семдзесят моў палюбiў сваiм сэрцам,
Каб размаўляць з кожным шчыра, па-брацку.
Не затушылi святло яго ветрам –
Скарбнiца мудрасцей жыцця – трактаты.

Адначасова ён быў i палiтык,
Патрабаваў, каб важак быў прарокам,
Ды чалавечным, душою адкрытым,
Чэрпаў духоўнасць з радзiмых вытокаў.

Шчасце шукаў на зямлi для народа,
Верыў: з пазнаннем адкрыецца Сонца.
Розум вядзе па шляху, а не догма,
Волю з сумленнем не мераў чырвонцам.

З думкаю вольнай не згодны дагматык
Вымусiў горад iракскi пакiнуць.
Часам апошнiм ён жыў у Дамаску,
Там, ля Малых тых варот, i магiла.