Переводы стихов с белорусского на русский язык

Автор: Ананьев Олег Валентинович

7.
Шалёны дзень ... Мой голас ломкі…
І хлапчуковы мой убор –
Картуз з растрапанай саломкі –
Ледзь-ледзь прыціснуў мой віхор.

Ішоў я з усмешкай шчаслівай,
Сланечнікі – сцежкі ўздоўж –
Уздымалі плешкі ганарліва.
І я заззяў, бы медны грош.

І сонца, што з-пад хмар свяціла,
Дарыла ласкавы прамень
І рэчцы, што вясной бузіла,
І сцежцы, што скрозь сада цень.

Усе вішні, яблыні і грушы
Зрабілі быццам мне парад,
Ніхто не здольны ўзяць парушыць
Маіх чаканняў ўзнёслы лад.

Ішоў я быццам бы к нявесце,
У руцэ букецік – водар мяты…
Картуз мой (як яго я песціў!)
Тваёй рукою – бац! – і змяты!

7.
Безумный день. Мой голос ломкий,
И мой мальчишеский убор -
Картуз с растрёпанной соломкой
Слегка  скрывает мой вихор.

Я шёл с улыбкою счастливой.
А воль дорожки дружно в ряд
Цвели  подсолнухи хвастливо…
Как  медный  грош сиял и я.

И солнце  из-под туч светило,
Лучи дарило в яркий день.
Над  речкой, что весной бурлила,
Тропа вела сквозь  сада тень.

И вишни, яблони и груши -
Все мне устроили парад.
Никто ничем не мог нарушить
Возвышенных мечтаний  лад.

Шёл, как к невесте на свиданье,
Букет нёс – мятный аромат…
Но мой картуз (и ожиданья!)
Твоей рукой был бац – и смят!

10.
Вакно цярэбіць вецер,
Ускудлаціў думак пах,
Я ў верасні сустрэціў
У восеньскіх лістах
Цыдульку-павуцінне –
Мінулых вёснаў штрых,
Дзе ў фарбах наваколля
Сусвет нібы прыціх.
Калісь цанілі кроплі
Вясёлкавых дажджоў:
Каханне бы апокрыф
Пазналі. Дзіўнасць сноў…
Узняў былыя мроі
Гарэза лістапад...
Букет цьмяных гісторый
Зацяў лёс-цыферблат.

10.
В окно стучится ветер,
Взъерошил мыслей строй.
Я в сентябре приметил
Осенних писем рой.
Записка – паутинка –
Прошедших вёсен штрих,
Где в красках и картинках
Вселенной свет притих.
Когда ценили капли,
Блеск в радужных дождях,
Читали, как апокриф,
Любовь мы в дивных снах…
Поднял  мечты - былое
Проказник – листопад…
Сухой  букет  историй
Таит  рок – циферблат.
9.

Гэй, юнацтва чырвоныя коні!
Не купацца нам з вамі ў рацэ, –
Ў той, дзе бруд бездухоўнасці тоне:
Наваколле ўжо ў гнілаце.

Нашай сталасці чорныя коні!
Быццам ў сажы мінулых гадоў,
Часта стомленыя ад пагоні
За ілжывым святлом міражоў.

Нашай старасці белыя коні,
Ціхамірныя, як светары…
Зноў пурпуравым водблескам ў доме
Коні ў промнях вячэрняй зары!

9.

Эй вы, юности красные кони!
Не купаться нам в чистой воде...
Там, где грех бездуховности тонет,
Нынче гниль и болото везде.

Нашей зрелости чёрные кони!
Словно в саже сгоревших годов.
Вы устали от долгой погони,
Блеска лжи, миражей – городов.

Нашей старости белые кони!
Как монахи, тихи и мудры…
Но пурпурные отблески в доме -
Кони – зори вечерней поры!