Ад Райниса пахла дарагим парфумам

Райнiс спытау, стоячы пасярод хаты як ты тут жывеш адзин, гледзячы на чорнабелыя фотаздымки бацькоу Глебчыка. Мабыць яму усе хацелася рухацца, як пад нейким магичным прыцягненнем.
   Потом перавёу погляд у акно, дзе быу пасеян агарод и бычылися, болей заусе  вострыя кончыки цыбули.
    -Займаюся тым, што паблизу хажу на працу.-адказау проста Глебчык.
Ад Райниса  цягнула дарагим парфумам, что казытау пераносицу. Яму здавалася гэтага мала. А што наконт якога небудзь вяселага спраулення часу. Што казаць да натуры Глебчык то яму, её быу крыху сциплы, и Мабыць не любиу гуля
ць так, як Мабыць меу на увазе Райнис.
     - Табе не абрудзили весь час гэтыя хатния справы.
Але мабыць,што у их дрэнага.
Райнис засмалиу цыгарэту, прама у хаце, Глебчык хацеу сказаць яму што ты робишь, Але сумяуся. А той неяк паглынау абставины знешнасци, як быццам прызвычаивауся да убачаннага. Яго вочы як быццам запалилися и зноу агеньчык у их прыцих.
   Яму было як бы салодка знаходзицца з Глебчыкам, побач, было больше прасторы. Як быццам Яго жонка была у иншым горадзе. Хоць и да яе её сення павярнецца.
  Мабыць зараз Райнис и цыбули не пасеяу бы. У невяликим горадзе у Яго ужо усе адлягло. И иншае праняло.
Жыцце павинна быць и иншым и новым. Такия вывад зрабиу ен тады кали её перебрауся у горад.