Ад Райнiса пахла дарагiм парфумам

Райнiс спытау, стоячы пасярод хаты як ты тут жывеш адзiн, гледзячы на чорнабелыя фотаздымкi бацькоў Глебчыка. Мабыць яму усе хацелася рухацца, як пад нейким магiчным прыцягненнем.
   Потым перавёу погляд у акно, дзе быў пасеян агарод и бычылiся, болей заўсё вострыя хвосцibкi цыбулi.
    -Займаюся тым, што паблiзу хажу на працу.-адказаў проста Глебчык.
Ад Райнiса  цягнула дарагiм парфумам, што казытау пераносiцу. Яму здавалася гэтага мала. А што наконт якога небудзь вяселага спраўлення часу. Што казаць да натуры Глебчык то яму, ён быў крыху сцiплы, i Мабыць не любiў гуля
ць так, як Мабыць меу на увазе Райнic.
     - Табе не абрудзилi увесь час гэтыя хатнiя справы.
Але мабыць,што ў iх дрэнага.
Райнic засмалiў цыгарэту, ажно ў хаце. Глебчык хацеў сказаць яму што ты робiшь, Але сумяўся. А той неяк паглынаў абставіны знешнасцi, як быццам прызвычаiваўся да убачаннага. Яго вочы як быццам запалiлiся I зноў агеньчык у iх прыцiх.
   Яму было як бы салодка знаходзiцца з Глебчыкам, побач, было больше прасторы. Як быццам Яго жонка была ў iншым горадзе. Хоць i да яе её сення павярнецца.
  Мабыць зараз Райнис I цыбулi не пасеяў бы. У невялiкiм горадзе у яго ужо усе адлягло. А iншае праняло.
Жыцце павiнна быць i iншым i новым. Такi вывад зрабiў ен тады кали её перебраўся сюды.