Казимеж Пшерва-Тетмайер. Забудь, не помни...
I.
Забудь, не помни о минувшем счастье–
семи смертей слащавое причастье:
воскреснув вдруг разжалобит тебя,
во сне дохнёт отравленной полынью,
прильнёт к душе, бессмертную любя–
и опьянит сознание уныньем,
окроет бездну тьмы, былого недра–
не выставку, не свалку даже ретро,–
кладбище зеленеющих во мгле
ошкуренных и умерших деревьев
на проклятой неведомой земле,
что алчет наших плакальных дарений
до суши душ, сердец опустошенья,
до страха жить–
утопит в утешенье...
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Wiersze liryczne
I.
Nie mow, o nie mow o szczesciu minionem!
Ono ci jeknie pogrzebowym dzwonem,
Ono ci dusze zakrwawi — — ah!
G;owe ci na piers tak rozpacznie schyli — —
Po co te chwile wspominac miniona?
Jad jest i piolun w snie o takiej chwili.
Takie wspomnienie przed twej duszy okiem
Otworzy bezden zasepiona mrokiem,
Otworzy wielkie, ponure pustkowie,
Swiecace smutno trupem drzew uschnietych;
Cmentarne pole, kedy aniolowie
Odeszli zmarlych, na wieki przekletych.
Nad owym szczescia zmarlego cmentarzem,
Takim sie nagle uczujesz nedzarzem,
Tak ci zabraknie odwagi do zycia,
Takim sie prochem zobaczysz w bezkresie — —
Ah! nigdy, nigdy z pamiatek ukrycia
Nie wo;aj mysli tej — — ona smierc niesie.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Свидетельство о публикации №124070905594