Да Маучання

Маўчу. Усё часьцей і злей.
Як немаўля, або – малеча.
І Час ніколечкі не лечыць,
Хоць вусны ладанам залі.
Вар’ят! Няўрымсьліва цячэ.
Імчыцца ветразем шалёным.
Нясе з бязлітасным праклёнам
У бездань здзеклівых вачэй.
Імгненне з Вечнасьцю… Няўжо
Абодвы – роўная Пустэча!?
І не патрэбны за мяжой
Ні вартасьць духа, ні –
галеча.
І сонмы жыццяў назаўжды
Адыдуць ў Цемру бессэнсоўна.
Або развеюцца, як дым,
Як сон з прывідамі раптоўны.
І толькі рэха адгукне
Камусьці рэшткі быццам трэшу
Ад тых, хто некалі марнеў
Сярод чаромхаў і чарэшань.
Сьпяваў журботна, бо адчуў
Апошні подых адзіноты…
З таго і я ўсё больш маўчу,
Ушчэнт раскідаўшы зярняты.

8.07.2024
PS:
На верш Валі Шчугаравай (да нашых перакідаў да Маўчання).

Всё чаще хочется молчать.
«Иных уж нет, а те далече».
Застыла на устах печать,
И время ни черта не лечит.
Летит, бежит или течёт?
Несётся, словно ветер, мимо.
Безжалостно, неумолимо,
Как будто знает наперёд,
Что Миг и Вечность заодно.
Они, равны и пустотелы,
Как камни падают на дно.
До наших жизней нет им дела.
Их столько кануло во тьму,
В глухие заросли забвенья,
Где бродят призрачные тени,
Те, что ни сердцу, ни уму.
И лепет тот непостижим.
На языке чужом, нездешнем
Как передашь: «Я тоже жил
В краю черёмух и черешен.
И я здесь пел свою печаль,
Встречая у порога старость».
Прости невольную усталость.
Осталось плакать и молчать...

Сайт праглынае з назвы Ў - у кароткае. Таму прыйшлося абыйсціся звычайным...