Памяць

       «Забыть?- забвенья не дал Бог,
        Да Он и не взял бы забвенья!»
                М.Ю.Лермонтов

 Зноў іду тым шляхам, мне знаёмым,
Як быццам пяцьдзесят гадоў назад:
Сасоннік, ферма ў зацішшы сонным,
Рачулка, мост, калгасны сад…

А вёска называецца Дуброва!
Дубрава, дабрыня, дубы…
Якое ласкавае слова,
Як моц, пяшчота, галубы…

І гэтак сэрцу ўсё знаёма:
І хаткі старыя, і вуліцы,
Зямліцы беларускай гоман,
І неба, што за лесам змурыцца.

І тут жывуць другія людзі…
Мае - спяць у магілах ціха.
Я ведала, што так і будзе,
Але на сэрцы сум і ліха.

За вёскаю, у старым сасонніку
На крыжах іх твары жывуць,
Пад дажджамі і цёплым сонейкам
Фотаздымкі іх берагуць.

Разышліся нашы дарогі,
І весачка аджывае,
Час - суддзя непамерна строгі!
А ўсёж душу пакой напаўняе.

Я вярнулася ў мінулае,
Якога ўжо няма,
Бо мяне прыняла сэрцу мілая,
Дарагая Радзіма мая…

Я выпіла зелле горкае
Сустрэчы з тым, што прайшло…
Застанься са мной, мінулае,
Даруй мне сваё святло!