Лiст у нiкуды

Мне сніцца яскравы бурштынавы лес,
Мне сняцца дзіцячыя ў лесе сляды
І нумар, які усплывае спрэс-
    восем, шэсць, тры, нуль, тры...

У восеньскім лесе любіў я блукаць
І нават аднойчы зусім заблудзіўся,
І ты мяне стала тады шукаць,
     о маці, ты мне прыснілась!

Знайшла ты напэўна мяне па слядох,
Здавалася мне, я сыйшоў далёка...
Не знойдзеш на жаль ты мяне ізноў,
     як гучна цяпер не галёкай...

Ды я спадзяюся, што ты не адна,
Што нашая хата яшчэ не згарэла,
Што ты не хварэла, бо гэта зіма...
       надта мяне падзерла...

Хлусіць я не буду, напраўду скажу-
Нас у бараку цяпер адзінкі...
Ды я ўсё ж здалеў прычакаць вясну,
       твой родны і любы сынку...

Не ведаю я, як трымацца далей,
А заўтра ізноў пахаванні ў пожні,
Закопваем мы йшчэ жывых людзей...
       тых, хто не ўстане з ложкаў.

Мо ранкам чарговым не ўстану з калень,
Калі камэндант распачне перазовы,
І ў гэты апошні вясновы дзень
        нумар ты мой запомні.

Можа ты знойдзеш мяне калі...
Недзе ў далёкім бурштынавым полі,
Каб надпіс: восем, шэсць, тры, нуль, тры...
         душу тваю спатоліў...


На фотаздымку картка палоннага Максіма Сомава з канцэнтрацыйнага лагера "Пяты полк"(Stalag 313) ў Віцебску, з парадкавым нумарам 86303. Быў санінструктарам з Гомельскай вобласці, трапіў ў палон вясной 1943 года...