Ян Каспрович. Оледеней, погасни, солнце...

Оледеней, погасни, солнце: сердцу
во тьме груди ничто твоё сиянье;
ему ли, мне теплом твоим согреться
в незримом льде –не тает– мирозданья?

Творец де создал человека тёплой,
живой как мы– или не мы? десницей–
на стуже душ и разумов казниться...
или не Он, а Кто ваятель облый?

гореньем духа души не остыли,
стучащие сердца ещё не камни,
а что до солнца: балует и манит;

надежды подающая не ты ли
душа застолий, мастерица кухни,
а что до искры божьей... о потухни!

перевод с польского Терджимана Кырымлы




Zagasnij, slonce!

Zagasnij, slonce, bo na coz promienie,
Ktore do serca nie wnikaja glebi!
Niechaj do reszty mnie ten lod wyziebi,
Jakim naokol tchnie boze stworzenie.

Dziwna, ze czlowiek, co wyszedl z pod cieplej —
Jak mowia — reki Mistrza nad mistrzami,
Nawet najmniejsza iskra nie omami
Bratniego serca i mysli zakrzeplej.

Straszna w tem wszystkiem musi byc zagadka:
Albo czlowieka zaden Bog nie stworzyl,
Lub z powszechnego prawa tak wydrozyl,

Tak si; wypalil duch moj do ostatka,
Ze dlan juz ognia zadnego nie stanie...
Zagasnij, slonce! Pocoz rozwiazanie?!

Jan Kasprowicz


Рецензии