На спаленым полі трава не расце,
І нават жаўрук не спявае там песні.
У пакінутай хаце агонь у пліце,
Ніхто не распаліць дравесны.
Няма больш сцяжынак, і гоману нет,
Які адчуваўся спрадвечна.
Панурыя хаты, адбываюць свой век,
Кранальная сэрца сустрэча.
Вось як бы сяло нам сваё адрадзіць?
Зямельку засеяць пшаніцай.
Звязаць там даўніны з сучаснаю ніць,
Успомніць спрадвечны абычай.
А родную хату як хлеб берагчы,
Дзе крылы атрымалі для ўзлёту.
Дзе прашчураў клічуць дамоў карані,
Свайго не цурайся ты роду.
24.06.2024 г.
Кранальная сустрэча
© Copyright: Воронова Лилия, 2024
Свидетельство о публикации №124062403180
Свидетельство о публикации №124062403180
Рецензии