А пень маўкліва назіраў,
Як ажывае ўсё з вясною
Глядзеў і моцна сумаваў
Ды размаўляў з самым сабою.
- Хацеў бы зноўку я займець
І завушніцы , і лістоту,
Хацеў бы з ветрыкам шумець,
А ўвосень - мець бы пазалоту.
Хацеў бы сокам ўсіх паіць,
Здароўя надаваць ды сілы
Шкада, бярозкай ўжо не быць,
Не быць, шкада, паэту мілай.
І пень у суме назіраў,
Як расцвітае ўсё вясною.
Шкада не ведаў і не знаў,
Што трапіў ў верш адзін са мною.
Пень
© Copyright: Елена Котова 12, 2024
Свидетельство о публикации №124062306714
Свидетельство о публикации №124062306714
Рецензии