Constantijn Huygens - Заурядный Поэт

Een Allgemeen Poeet

Primum ego me illorum, dederim quibus esse poetas, Excerpam numero. Hor.
Hij is een krakend wiel, dat stadich maelt en knarst,
Van all dat in hem leeft zijn d’ herssenen ’tverwarst,
De Maegh het onversienst, ’tvermoedste Tong en Longer;
Een Waersegger, van dorst, een Logenaer, van honger;

Een aller paerden Sael; een kruijper inder daedt,
Een vlieger soo hij meent; een muffer waer hij gaet;
Een suffer waer hij sitt; een allgereedt bedichter
Van rouw, van vrolickheit; een haestigh woorden-vlichter;
Een misgeboort van ’t School; een wilde Latinist;
Een windigh wan-geback van semelen en gist.

    Hij niest en hoest in Rijm, en daer hem staet te kiesen
Van Rijm of Reden een, ’t laest sal hij liefst verliesen.
Besnijt hem ’twandelen, en eenicheits geniet,
In ’t druckste vanden drangh siet hij de menschen niet;
Hij tuyt sijn daglix Dicht in allerhande ooren,
En wee den haestigen, of die’t onachtsaem hooren,
Hij ringelts’ achter aen, en refereints’ in swijm:
De min doorsichtige, dien ’t klappen vanden rijm
Voor alle reden gaet, zijn d’ Ezels die hem dragen,
’Truym-oorigste gediert, daer ’t all is in te jagen
Dat in de kiese klemm van d’ oore niet en gaet
Daer wijse wetenschapp voor aen ter wachte staet.
   
Sijn Bijbel is de Schatt der wederschapen dieren;
Daer in gelooft hij ’t all, behalven ’tkoel versieren
Des dubbel-topten berghs, daer ’t water Dichters maeckt;
Want dat men aen de Konst door druyven-dropp geraeckt
Dat sweert hij bij sijn’ penn: Maer Midas loon van ooren
Bevindt hij mogelijck, doch schrickter van te hooren.
De moeyelicke vreughd van Tantals wan-besitt
Gevoelt hij soo vervult, als off hij ’teenigh witt
Des Dichters waer’ geweest, en ’theel verhael beschreven
Op ’t rijckelick gebreck van sijn verhongert leven.
Actaeons hooge kroon gewint hij van sijn Wijff,
Dat ’s voor sijn Lessenaer te maken van haer lijff,
Doch hij versett den hoon van haer bedeckte weghen
Meest met de gulde klucht van Iupiters gereghen.

    Van d’ oudste Wijsen herr berekent hij ’tgeslacht
Van Dichtens diepe Konst, al sitse nu veracht,
En van dien trapp gedaelt tot op de jongste gecken;
Daer is hij ’t hooftstuck van; wien staet het aen te trecken?
Hij is een ongediert in menschelijcken schijn,
Dat ijeder een bespott, en ijeder een will zijn.

(21° Aug.  1623 / ti Hagae)

----------
Constantijn Huygens / Sir Constantijn Huygens, Lord of Zuilichem
(Den Haag, 4 september 1596 –
Den Haag, 28 maart 1687)
was een Nederlandse dichter, diplomaat,
geleerde, componist, architect en polyglot. (nl.wiki)

Константейн Хёйгенс (1596, Гаага /1687, там же)

Заурядный Поэт

     Он - колесо, чей скрип звучит и ночь, и день
     Его мозги всегда немного набекрень -
     Ворочался б язык - желудок бы не плакал;
     От жажды - вечный лжец, от голода - оракул;
     Всех лошадей седло; кадильщик всех господ;
     Мечтами - сущий вихрь, на деле - тихоход;
     Взнуздатель праздных грез; стихослагатель-сдельщик
     На радость и на скорбь; любых словес плетельщик;
     Латынью сыплющий, зазнавшийся плебей;
     Кондитер, чей пирог спечен из отрубей.

     Он в рифму кашляет, - коль с рифмой смысл в разладе,
     Он смыслом жертвует немедля, рифмы ради:
     Перипатетиком его не назову:
     Гулять и говорить противно естеству;
     Не выслушать стихи - прямая инвектива,
     Тому грозит беда, кто внемлет не ретиво,
     Тот будет слушать вновь, вконец лишась надежд.

     Среди внимающих достаточно невежд,
     Для коих смысл стиха второстепенно значим,
     Их уши велики, сам органам ослячьим
     Все то достанется, погонит что взашей
     Ценитель подлинный от собственных ушей.

     Дал Библию ему Овидий превосходный:
     В ней он вкусил всего, опричь струи холодной
     Кастальского ключа, творящего творцов:
     Чем виноградный ток слабей, в конце концов? -
     Он - выбрал сей родник, - хотя не без досады
     Страшится, может быть, мидасовой награды.

     Богатства Тантала он видит пред собой:
     Мечтается ему - счастливою судьбой
     Так уготовано, что в самом лучшем виде
     Все изложил он сам, а вовсе не Овидий.
     Как древле Актеон, свой головной убор
     Он принял от жены, однако сей позор
     Не числит тягостью, в душе отлично зная,
     Что с золотым дождем встречается Даная.
     Он родословную возводит к временам
     Священной древности, уже безвестным нам:
     Попробуй, не поверь подобному рассказу:
     Алмаза правнуком легко назваться стразу.
     Он - сущий паразит: однако почему
     Смеющийся над ним - завидует ему?

---------------------
Перевод: Евгений Владимирович Витковский (1950 -- 2020)