Час нянавiсцi. Эпоха цемрашальства

Дзесьці, калісьці, аднойчы
Чароўная казка зноў не пачнецца
І зіхоткі месяц ўначы
Будзе толькі халоднай плямай,
Крыклівыя птушкі
             забудуць пра спевы,
А часовы дождж забудзе,
           што трэба перапыняцца,
А я забуду,
          што трэба змагацца
З гэтым прыгнётам "часовым"...
І калі пайду купацца,
Аддаць сваю душу азёрам,
Можа гэта спатоліць смагу
              ў нас абаіх?...
Ці ў нас саміх
Яшчэ многа благога?...
Часам звышмеры,
Нават уласнай пажадзе
              яе да халеры,
Ад самой сябе падчас ёй прыкра...
Але сумны вандроўнік
              табе не падкажа выхад,
Гэтае выйсце не знойдзеш у час маны...
У час вялікай маны і ганьбы
Славу сабе здабываюць шакалы
               і цыркавыя малпы,
                лепей спаў бы...
Так хочацца гэта праспаць...
Гэты сон такі цягамотны, жахлівы,
І брыдкія здані крывавыя крылы
Свае уздымаюць вышэй...
І вышэй падымаюць пачварныя целы,
І блукаюць у небы мярзотныя цені,
                а куды паляцелі?...
У золак
З такою знаёмаю барвай,
За небакраем іх вабяць удары,
Удары, удары, удары!
І здагадацца не цяжка чым гэта ёсць...
Па крыках шалёных птушак чуллівых,
Па далёкіх і штучных грымотах імклівых,
Па скалананні зямлі,
Што прабуе ўтрымаць
             тое што засталося,
Па металічнаму паху,
             які разносіць
             вецер гаркавы...
Ён не знайшоў сабе пары-
             ізноў адзін...
Давай з табой уляцім
              далей ад свары...
Ды ён не пачуў...
Ці не хацеў ляцець
Туды, дзе не чутна
             ні ўдараў ні крыкаў,
А дождж знарок
Толькі пачаў мацнець,
              і я вымак...
Але змокнуць пад ім ўсё-ткі лепш,
                чым ад слёз...