Непапярэджаная цiшыня

Райніс падсмажыўся крыху на адпачынку і выглядаў вышукана.
Хельга ўжо апранула чысты сіні халат. Ен дзелавіта разглядваў дакуманты, потым стаяў каля вакна, смаліў на ганку. У кабінеце стаяла напружанне.
  Зрабілі рамонт і трэба было звыкнуць, да новых абставін.
Мабыць зараз здавалася Райніс быў больш там на адпачынку, хоць спраўна рабіў выгляд што працуе.
    А калі былі разам. Ніхто не хацеў парушыць цішыню. Хельга была як наполову цемна і светла. Быт, розум, самасвядомасць як знітавалась у ёй. 
Гэта быў як першы дзень іх сустрэчы. Хоць мабыць ўсё было і так зразумела. Хельга ўжо значна ведала палкі характар Райніса.
   Як сфінкс ен глядзеў ў вакно, здавалася Хельга перадала яму сваю халоднасць, але ж мабыць ён хаваў свае задавальненне, мабыць Хельга не зразумее яго, ды што расказваць, калі ты можаш выгаварыцца з іншым
чалавекам. Хоць не такім блізкім, але сардэчным, пакуль свае абставіны не забяруць яго.
   Бо як здавалася і жонка яго ціхуткая. Але ў глыбіні сэрца ен зразумеў, што Абеля павінна заставацца ў хаце. Ен прапанаваў
ёй, а што калі ты скончыш на аўтамабільныя права. Яна адказала:
"А навошта мне гэта, у мяне ты есць" - з тым прысмакам насалоды і рэштай
кахання.
   Хельга выйшла ў шырокі калідор, і прыбіралася там. А Райніс дастаў цыгарэту, і паважна глядзеў на сябе, змахнуў пыл з пляча. Можа, што загадаць Хельге. Але хутка такія думкі зніклі.