***

 Заманліва глядзела вада ў свае вочы. Яна прамянілася як збруя,
пераліваючыся, а плыня несла увесь
цяжар і велічнасць хваль. Абеля
захацела акунуцца і крыху паплаваць;
Райніс не ўмеў гэтага, а яна хоць крыху ўмела.
    На другім  беразе стаялі хаты, як там жывецца людзям на тым беразе. З відавоку
Здаецца там лепшае жыццё.
Яна папрасіла Райніса паспрабаваць ці цёплая вада, той апасаўся вады і з недаверам памачыў ногі, вада была цёплая, самае то адказаў Райніс і сказаў як бы жартам "глядзі не па- плыві" .
   - Я жа ня ты-барахтацца ня буду. Як бы
прымаючы апаслівы жарт, адказала Абеля, стрымана яз заўжды. Якая звыкла да лёгкіх кпінаў свайго сужэнцаў. А потым дадала ты ж жаніх
так і пільнуй.
    Вада  скалыхнулася, ад таго што чужое цела, парушыла яе спакой, але як быццам раступілася прынімаючы Абелю да сябе, нібыто качачка плавала яна. Райнісу здавалася што яна варушылася на адным месцы і як так можна плыць.
    Яна плавала потым азірнулася.
На коўдры сядзеў Райніс трымаючы дачку і нечта гаворачы, а Глебчык ляжаў закінуўшы рукі за галаву. У вочы яму ззяла неба, але ён ляжаў у сваіх чорных акулярах, і марыў пра свае, можа гэта былі інстынкты, без якой неабходіцца не адна чалавечая душа, а можа пачуцці якія слізгалі ў вышыні