В Интерес. Частка трэцяя - да лепельскiх зорак

Нават i не ведаю – цi пацягну!?
Таму i перайду адразу на «вялiкi i магутны». У iм я ўсё ж такi больш спрытны. Хай мова была б тут i да месца.
Ну, а когда засвербит, буду себя макать. Зьлёгку. У мову.
Лепельщина – родина моего отца, Митрофана Фёдоровича.

Слядневiчы. Вёсачка. Ад дарогi – могiлкi.
З боку непрыкметныя, с(ь)цiплыя клады.
Таткау братка, цётачкi, сваякi ўвогуле…
На крыжах адмецiны: прозвiшчы, гады.

Адвячорак лiпеньскi. Ледзь с(ь)пякота мiнула.
На бярозках лiс(ь)цейка – роўна аксамiт.
Вы даруйце, крэўныя! Выбачайце, мiлыя!
За марудства гэткае, за такi вiзiт.

Як манкурты-здраднiкi, родам адлучоныя,
Параз(ь)беглiся ўсi, больш – па гарадах.
А ў самай вёсачцы – жыхары лiчоныя.
Iх сялiбы кволыя, запус(ь)ценняў жах…

Стих этот – длинный (на 15 катренов), но неловкий во многих отношениях, во многих местах – складывался (строгался) относительно долго и трудно. В течении 6 дней!
Дзякуй, Нiлу Гiлевiчу! «Родныя дзецi» дапамаглi мне перавесьцi свае наладкi на мову. Хоць крышачку.
«Мякказначча» ў арыгiнале, вядома, адсутнiчае.
После такого опыта моё «моўнае» замолчало на добрых 4 года!
А «Лепельщина»…
Вспоминал я о ней не так уж и редко (в автобиографической «Лесничихе», в связи с Наташкиными выездами в Заслоново…), но в стихах, – чтобы прямо (в «имя») – встречалось не часто. Да считанные разы!

1. Ф. И. Тютчеву («В лесу под Лепелем – июль 2011»)

В небе тают облака,
И, лучистая на зное,
В искрах катится река,
 Словно зеркало стальное...

------------------------------------------
А лес стоит на солнце золотой.
Горячий воздух плавится и млеет.
Он стонет словно колокол литой
Какой-нибудь вселенской ассамблеи.

Земной корабль, как вкопанный, застыл
Под этот звон немного монотонный.
И сосен заострённые стволы
Пронзают небо, будто лист картонный.

Там, в вышине, – лишь голову закинь, –
Уже почти не видимая взору,
От зноя изнывающая синь
Теряется в серебряных просторах.

Забывшись в полудрёме – полусне,
В мерцаньи полусвета – полутени,
Припав, как зачарованный, к сосне,
Невольно переходишь в мир видений.
(16-17.8. 2011)

2. «Без Тебя-2»

Солнце! Ласковый песок – Пляжи Николаевки.
А у нас идут дожди, третий день подряд.
Да попрятались в лесок мухи и комарики.
Может, вымерли совсем? Только это вряд…
Либо я тебя люблю, либо дурью мучаюсь!
Смутно – вместе, горько – врозь. Солнышко, вернись!
Закручинило меня. За какими тучами
Нынче милые глаза? Крым, поди, не близ…
Коли Богом суждено, чёртом не отмажешься.
Знать, душою прикипел – враз не оторвёшь.
Ну, а ежели и ты этой блажью маешься?
Заварили кашу мы! Расхлебать бы лож…
Камикадзе – в лоб врагу самолёт и: вдребезги!
Вроде я – не самурай. Вроде – не с руки.
Нам бы, Таша, катерок, да по Улле лепельской
Дунуть-плюнуть налегке до большой реки.
(22.07.2013 (13.30))

3. «Тяжбы с Признанием»

Нынче мы, с оказией,
Метим в Евразию.
Но признать Абхазию –
Нам пока слабо.
Если б дальше метили,
Южную Осетию
Заодно приветили,
Прихватив с собой.
Распрощавшись с панщиной,
Вляпались в цыганщину.
Вот бы нам луганщину
Под шумок – того!
Чем оно – нелепее?!
В Витебске и в Лепеле
Мы б за это выпили.
Только и всего.
(12.06.2014)

4. «Вологодские страдания»

Много серой воды,
много серого неба,
И немного пологой нелюдимой земли,
И немного огней вдоль по берегу... Мне бы…
(Н. Рубцов)
-------------------------------------------

На меня с небес Рубцов смотрит с укоризною.
– Не в свои ты санки сел нынче, дорогой.
Промышляешь с хитрецой жалкими репризами,
Так шутить ещё посмел над родной рекой.
Это ж надо: обозвать СУхону СухОною!
Забавляйся, коль не в мочь, с Северной Двиной.
– Я глядел почти всю ночь в небо заоконное,
Слыша, как скрипит кровать где-то за стеной.
Зря, Михалыч, не серчай – там – за Вологодчину.
С нею я, уж ты прости, толком не знаком.
Да, поди, и свой причал, лепельскую отчину,
Только раз и навестил, и к тому ж мельком.
(16.08.2014)

5. «Да Мовы…»

Якiсьцi жах!
Бацькоўскай хаты папялiшча
ў вачах.
I прыцемкi ў крыжах.
Раптоўна адчуваю жаль.
Бо вельмi ўжо спазнiўся да Падляшча.
Да Чыквiна.

Не. Сам я не адтуль.
I бацька мой –
з-пад Лепеля. Не Польшча!
А зараз бачу:
Бельск цi Беласток.
I Дубiчы Царкоўныя, дзе Янка
з маленства да Радзiмы прырастаў…
Ратуй мяне, гаротнiка
– Ратуй!
Вуголле – у нутры.
Не перабольшчу.
Ня майстра я. I нават не мастак.
А ўсё ж душы самотную дзялянку
дарэмна я з пагардай карыстаў…
Да Мовы…
(18.08.2018)

Вот и всё…
Лепшае з усяго «лепельского» (па мне) – апошняе. На Мове!

[Свое название Лепель получил от озера, вблизи которого он расположен. Название озера сопоставляли с латышским leepa «липа», lehpa «кувшинка». Название могло быть оставлено еще финноязычным населением до прихода балтов (сравните эстонское lepa «ольха», село Леппа в Эстонии или поселок Леплей в Мордовии, название которого с мокшанского переводится как «ольховый овраг»)].

На счёт возможного «финно-угорского» в имени спорить не буду. Хотя балтское мне ближе. А по-херменевтски…
Лепелька-капелька.
К озеру – «под лепет камыша». Под латышское lehpa. Кувшинка-камышинка.
Да и наше «лепшае» (лепей) я приткнул к имени сваёй Спадчыны. 
Липка-лепка. Лепить, клеить, льнуть…
По-любому, какая-то ласка-привязка. И – лёгкость. Нават – у «цяп-ляп».
В это удвоенное «ле-ль» я и запускал свой «тютчевский лес», в том июле 2011-го.
Лель… Славянское божество любви. Осталось, как в русском, так и польском («Пан Тадевуш» Мицкевича).
К польскому Люблину (Lublin).
Лялька-люлька…
Лелека (укр.)! – Аист! Наш Бусел. Буслик. Бусьляня. Буселька…
«На лiпе бусел клёкатам…» (Я. К.)
А – люлеi?! Якiя зайшлi мне пад Янку Купалу.

«Зусiм не ў шклоўскай Александрыi. Хутчэй у Шутах»

Памiж люлеяў-берагоў павольна коцяцца стагодзi.
Купальскiх вогнiшчаў паўзмрок калыша мрояў ланцужкi.
Аблiччы скурчаных багоў змарнелi ў лiпеньскай спякоце.
Ды ганьбiць вораг наш парог i лёс разбэшчвае цяжкi.
(10.07.2021)
PS:
Паміж пустак, балот беларускай зямлі,
На ўзбярэжжы ракі шумнацечнай,
Дрэмле памятка дзён, што ў нябыт уцяклі, –
Ўдзірванелы курган векавечны.
Дуб галлё распусціў каранасты над ім,
Сухазелле у грудзі ўпілося;
Вецер стогне над ім уздыханнем глухім, –
Аб мінуўшчыне ў жальбах галосе.
На Купалле там птушка садзіцца, пяе,
У Піліпаўку воўк нема вые;
Сонца днём распускае там косы свае,
Ночкай зоры глядзяць залатыя.
Хмары неба ўсцілалі мо тысячу раз,
Перуны білі з краю да краю, –
Ён стаіць – гэта памяць людская, паказ...
Толькі гутарка ходзіць такая…
1910

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеннія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.
Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;
І тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбішчы,
І крык вароніных грамад
На могілкавым кладзьбішчы.
І ў белы дзень, і ў чорну ноч
Я ўсцяж раблю агледзіны,
Ці гэты скарб не збрыў дзе проч,
Ці трутнем ён не з’едзены.
Нашу яго ў жывой душы,
Як вечны светач-полымя,
Што сярод цемры і глушы
Мне свеціць між вандоламі.
Жыве з ім дум маіх сям’я
І сніць з ім сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая
Ўсяго Старонкай Роднаю.
1918

А у Лепеля ещё и флаг с гербом – достойные. Колющие кое-кому глаз.
Спадчына спадчынай, а к чему (кому) оно (лепельское) пошлО у меня «В Интерес»?! Да ещё в Третью Часть. Зь нейкiмi зоркамi.
Вера Мiхно (Вера Фёдараўна). «Беларушчына».
Праз Купалу, праз Марыну Верасень (якую я крыху паўшчываў) – да яе.
Паэтка – добрая! А яшчэ – доктарка. Працуе ў Менску. Оталарынголог.
I – галоўнае – зь Лепельшчыны. Мабыць, зь вёскi Чэрцы. Дзе нарадзiўся, працаваў i, нарэшце, памёр i пахаваны яе малодшы брат – Уладзiмiр (1964–2019). Так сама – лiтаратурны дзеяч, пiсьменнiк, журналiст.
А для сваёй малай радзiмы, яны (абодва) – пэўна, зорачкi. Калi для вёскi – дык i сапраўдныя зоркi.

[Вера Михно. 24 лістапада на Лепельшчыне памёр мой брат – таленавіты беларускі празаік Уладзімр Фёдаравіч...]

НА СМЕРЦЬ БРАТА

Аслепшыя люстэркі пад прасцінамі.
Баль правіць жальба, радасці замест.
Мне мроіцца вясковае: «Прасьці мяне,
Сястрыца, за такі няўдалы фэст…».
Прашу ў адказ: «Даруй і ты, Валодзечка,
Што хоць і аднадумцамі былі,
Ды неяк, часу вечна не знаходзячы,
Душэўныя бяседы не вялі.
Больш, як урач, змагалася з хваробамі
Шматлікімі тваімі да труны.
Лёс вёў нас паралельнымі дарогамі –
Сыходзяцца ў бясконцасці яны.
Газетамі займаўся ты, сядзібаю.
Вялікае меў сэрца! Дабрынёй
Яно раз-пораз мерылася з глыбаю
Шчымліва-сумнай творчасці тваёй».
Шмат раілі ў сталіцу бегчы людную,
Бо талент дазваляў прабіцца тут,
Але абраў ты Лепельшчыну любую.
Ад славы, даражэйшы родны кут!
Журналам зваўся ды «тусіў» з падлеткамі,
Каб ім прышчэпку розуму зрабіць.
І вось цяпер, закладзеная кветкамі
ад іх,
труна, што лодачка стаіць.
Ужо плывеш на ёй у мора вечнасці,
Адтуль жа, як калісьці на зямлі,
Ты вёсламі вялікай чалавечнасці
Праз творы ў душы зможаш заруліць.
Нарэшце з болем цела развіталася,
З гняздоўя рванулась ў абшар,
Як буслік, у нябёсы паімчалася
Шаснадцацігадовая душа.

Кранула…
Добры верш. Вельмi добры! Нават – выдатны.
И не потому, что сам – Валодзечка (я ж – пока живой, а сестрёнки уже нет…). И что батька мой – и леплянский, и – Фёдорович. Я его как-то даже подтрунивал: Мол, под какой мянушкой вершики ў раёнцы друкаваў?! Небось, Дзьмiтрок Леплянскi?
Жалею, что ни одного текста, написанного-напечатанного отцом в далёкие годы его юности-молодости, не сохранилось…
А по посвящению Веры – две пометки. Одна – по тексту

Як буслік, у нябёсы паімчалася
Шаснадцацігадовая душа.

Владимир Михно ушёл из жизни в 55. А душа осталась «шаснадцацiгадовай». С подростками «тусил», для них и сочинял. Свае творы…
А «буслiк»… Так называется один из его рассказов.

[Да самоты, як і да хваробы, таксама прывыкаеш. Асвойваешся і жывеш з імі. Трэба ж з некім жыць…
Я прывык, калі перамятае студзень халодныя сцежкі ля маёй хатулькі. Здавалася б, і снегу кот наплакаў, а закруціць, завіхурыць раптам, знекуль нячыстая сілачка возьмецца і замяце мне сцежкі. Тады бяру шуфлік, падымаю каўнер у футболцы і ў сланцах, як па хаце хаджу, толькі што на цёплыя шкарпэткі, дыбаю на вуліцу. Неахвота абувацца, ды і з прынцыпу: цёпла абуцца – значыць, прызнаць зіму. Ды няхай мае ножкі ў сланцах крыху яшчэ пагрэюцца ўспамінамі пра лета. А маладое гарачае крывi ўжо нямашака, i сiлы ўсё меней. Лаюся на чым свет на зiму, мо й дарэмна, яна сёлета такая лагодная, а я ўсё роўна лаюся. Не ў каханнi ж мне ёй прызнавацца...]

Так пачынаецца. А эпiграфам – вершаванне

Мой родны край, мой родны бераг,
Душы сталiца, мiлы кут,
Я жыў табой заўсёды, верыш?
Шчаслiвы быў я толькi тут…

Яно (вершаванае) сустракаецца ў апавяданнi яшчэ тройчы.
I буслiк там ёсьць. Добры i самотны. А да самоты прывыкаеш, як да хваробы…

[Буслы адлятаюць рана. На схiле лета мой самотны Буслiк усё часцей пакiдаў гняздо, i я ўжо болей не хваляваўся, ведаў, што ён мне не здрадзiць i не пакiне. Проста ў кожнага сваё жыццё, у яго свае пiльныя справы, у мяне свае. Па-фiласофску, без адчаю прыняў я i яго адлёт…
У птушак – як i ў людзей. А гнёзды – як i хаты. Калi пакiдаюць дзецi – яшчэ застаюцца бацькi. А вось калi ўрэшце адлятаюць у апошнi вырай бацькi – гора хаце. Асiрацелыя, яны тады толькi iрвуць сэрца…
Спадзяюся, што мой мiлы добры самотны Буслiк зноў прынясе мне на крылах вясну – з агародам, з парнiкамi, з чароўнай сваёй конапкай, дзе карасiкi i лiнькi, з кветкамi. Дасць мне сiлы адарвацца ад кампутара i каторы раз акрыяць душою. А сам Буслiк урэшце перастане быць самотным i прывядзе сабе буслiху. I дабудуюць буслянку, i я ўбачу на гнядзе яго дзетак, яго шчаслiваю сямейку. I парадаюся ёй. Не пакiдай мяне, сынок. Прылятай, родны!]

Памiж аўтарам i Буслiкам (птушкай) iснуе «жгучая сьмяротная сувязь». Самая!
Пераскокваю зноў. З мовы…
Не только потому, что мне так несколько проще (ловчее). Мне перебивает проблема «зьмягчэння». Владимир обходился без него. Мабыць, то являлось требованием редакции, но, скорее всего – своё.
Потому и в его Буслiке я в мякоть не торкаю. Тем более, что и сам раз-пораз сбиваюсь с одного на другое.
А Фёдорович мову любил… Даже из последнего фрагмента, дзякуй яму за конапку. В которой чуется и что-то польское. А то и чешское.
В 1812-м на Россию ходил генералом (с Наполеоном) Ян Конопка (1777–1814).
Не погиб. А умер так рано – по ранению и пленению. Содержался под надзором в Херсоне. Но помирать отпустили уже в Варшаву. 12 декабря… Моя дата (моего отца).
Конопка, Костюшко… Ян, 17 лет, поручиком принимал участие в том восстании. После подавления и эмигрировал.
В фамилию мне ещё и баламут Оскар Кокошка попадает…
А що це таке – наша «конапка»?! С беларуским «а» двигается и ударение. На первый.
Если по смыслу (у Михно) – вроде, как сажалка. Прудок. Под карасиков и линьков. Вроде… Пока не удостоверил.
Польское?!
Kanapek – вроде, как диванчик. Да и наша – канапа.
А у поляков это ещё и «бутерброд». Помазанка. Ну, да – sandwich. Сборка, вставка.
Но у нас – конАпка или, хотя бы, конОпка.
Понятно, что слышится «кнопка». И, мабыть, не безосновательно. Или – канавка. Что тоже недурно.
В Якутии, у реки Анабар, есть приток с похожим названием. Типа: Куонапка (Куонамка, Куонашка). Малая и Большая. Ну, это – мимо. Тем более, что, скорее, «мамка», чем «папка».
В общем – озадачил. Буслiк. С конапкой.
Просто – в уменьшение?! Вроде, копёшки (к копне). Ага! Копна-копёшка – как бы накопана. А конапка – тогда… В небольшенький «изворот» – Выкопана?!
Как оно всё просто, оказывается! Искусственный водоём(чик). Она же – сажалка. Цi саджалка (к саду-садку-садочку). Или: с посаженной-пущенной туда рыбёшкой.
Я ещё от прудка Черчилля (с золотыми рыбками) в Чартвелле не совсем остыл.
Справа [картинки из архивного Свёртка] – Клод Моне. Он и вовсе посвятил своему садику и пруду с водяными лилиями целую серию. Да немалую! В добрых две сотни. С лилиями, с кувшинками (нимфеями)…
А Буслiк у В.М. – и душа (своя и спадчыны). Потому сестра (Вера) и связала их в посвящении воедино. Буслiк – да Беларусi i ў сымбаль, i ў пераклiч-рыфму.
А вторая «пометка» к вершу Веры Фёдоровны… По «одноклассникам» мигнуло, будто самой Вере М. – 17 лет.
Ещё одна загадка!
Тёзка (двойная) выставила стих поэта у себя?!
Или так сама Вера чуть подыграла улетающей (у апошнi вырай) «шаснадцацiгадовай» душе 55-ти летнего брата?
Такие у меня – земляки. З бацькавай Лепельшчыны-Спадчыны. Таленавiтыя. Добрыя…
А фотку Владимира М., что ниже [архивный Свёрток], «подкинул» мне ещё один лепельский забавник – тоже Владимир. Шушкевич. Он же – плодовитый блогер-вандроўнiк Блукач Валацужны.

В 2016 г. Володя-Блукач выставил у себя подборку затесей (записей) своего тёзки-земляка от 2008-2012 гг. Iмпрэсii (впечатления). ВЕРУ... ДУМАЮ... ЖЫВУ... Міхно Уладзімір.
Ёсьць там i дужа цiкавыя. Актуальныя. Да гiстарычнай памяцi. Да адносiн да яе.

[9 мая 2008 года
Дзень Перамогі
Пад мелодыі ваенных песень, пад акампанемент шчымлівага трымцення душы пішу сваю новую нататку... Надумку? Занадта пафасна хапіў? Ды не. Дзень Перамогі прывык паважаць і адчуваць змалку. Нутром. З таго самага «малку», калі яшчэ на бацькаў цёмнашэры пінжак дапамагаў чапляць медалі, калі праводзіў бацьку на мітынг да помніка, які і дагэтуль мадзее на школьным падворку, непадалёк ад нашае хаты. З таго самага «малку», калі разам з аднакласнікамі чытаў ля помніка ўрыўкі вершаў і спяваў песні.
А потым была заўчасная бацькава смерць, пасля якой засталася каляровая шкатулачка на паліцы з тымі самымі ўзнагародамі і са струхлелаю даведкаю, што чырвонаармеец 7 аддзялення сувязі батальёна сувязі таварыш Міхно Фёдар Цімафеевіч быў цяжка паранены 19/04 – 42г. Далей напісаны медычны дыягназ і стаіць подпіс, на жаль, неразборлівы, начальніка часці 708, ваеннага ўрача ІІ рангу... Гэта даведка пра мой асабісты Вечны Дзень Перамогі. Перамогі Памяці над бяспамяцтвам. Перамогі Дабра над злом. Перамогі сыноўняга абавязку ў дачыненні да тых, хто ўжо не падымецца, і не папракне, і не паўшчувае, і не парадуецца... І таму ў мяне, каму крыху за сорак, ад ваенных песень мароз дыбаціць па скуры кожны раз, як чую, і кожны раз самахоць напаўняюцца вочы слязьмі. І таму кожнага дзевятага мая, напоўніўшы чарку «франтавымі стаграмамі», падыходжу да партрэтаў бацькоў і віншую, а потым іду на могілкі, быццам бы там можна пагаварыць з імі як з жывымі. Я веру, яны жывуць, пакуль я помню...
Дзень Перамогі – свята майго дзяцінства і юнацтва, свята майго жыцця.
Адшумелі ўрачыстасці майго дзяцінства. Помню, як дзень Перамогі поўніўся ветэранамі ля помніка і моладдзю на школьным стадыёне. Гульні, скокі, канцэрт і, вядома ж, буфет з жаданым марожаным, якога ніяк не маглі наесціся. Буфет адкрывалі ў школьнай сталовай яшчэ з вечара.
Апусцела вёска. Няма каму есці марожанае, якога ў любым магазіне – хоць на хлеб маж, абы грошы. Няма каму збірацца ля помніка, ці не таму самотна схіліў голаў парэпаны ад часу жалезабетонны, злёгку пабранзавелы салдат з аўтаматам, да якога ўжо нават вянкоў не прыносяць, адно яшчэ дзеці са школы кладуць раз у год кветкі.
Ды не гэта галоўнае... Апусцелі нашы пачуцці. Адбываецца дэвальвацыя каштоўнасці дня Перамогі ў свядомасці, асабліва ў маладзейшых. І гэта не марожанае, яго не купіш за грошы, ім не напоўніш скрыні народнае памяці. Чаму так адбываецца? Напэўна, таму, што мы ўсё часцей пачалі хлусіць – і сабе, і дзецям. І сёння моладзі цяжка разабрацца, дзе нашы сапраўдныя каштоўнасці, а дзе нашы ідэалагічныя шоры і самападман. А маладым – калі што незразумела, то і фік з ім. Мы святую бацькоўскую Перамогу забалбаталі, утапілі ва «вселенском» папулізме, якому ўжо ніхто сур’ёзна не верыць. Адбылася падмена паняццяў, і хто ў тым вінаваты, відавочна, зразумела...

26 лютага 2011г
Маё жыццё – пакутліва цяжкі і нудны шлях са змрочнага палону адной скрынкі – тэлевізара, у цемру другой – труны.
* * *
Пісьменнікам я так і не стаў. Цяперака пісьменніку мала пісаць, трэба быць цыганом, які ўвесь час нахвальвае свайго творчага пегаса ды борздзенька падганяе яго па базарчыку бліжэй да пакупніка. У мяне іншы менталітэт. Я – беларус, да таго ж, несучасны і, напэўна, усё ж правінцыйны… «Я мужык, а гонар маю…»
* * *
Вялікі талент не ўмее прагінацца і вечна набівае гузы аб вушак. А ў гэты час маленькая бяздарнасць спакойна грукае ў дзверы і праходзіць, «даже головой не задевая о косяк», яе ахвотна пускаюць, бо на скрайні выпадак бяздарнасць добра ведае, дзе трэба прыгнуцца, дзе ўтуліць галаву ў плечы, дзе ўкленчыць, а дзе і ўвогуле прапаўзці вужом – каб гуза не набіць.
* * *
Палітбюробістыя. Сядзяць па трыццаць, па сорак гадоў у мяккіх крэслах. Мазалі на задніцы. Бадай ужо спруцянелі, а цела ўсё без касцей, каб спрытней было выварочвацца. Называюць сябе гнуткімі. Язык счасалі, б’ючы ўпустую аб зубы. Ці насамрэч упэўненыя, што без іх усё пойдзе на скрут галавы, ці прыкідваюцца, употай спадзеючыся дачакацца, каб вынеслі ўрачыста ўперад нагамі. Іншы раз так учэпіста за поручні крэсла трымаюцца, што рукі па локці ў крыві. Вылятаюць толькі, калі добра дадуць ім выспятка. Бен Алі, Мубарак, Кадафі – хто наступны?!]

Сам Блукач (Владимир Шушкевич) – тоже заслуживает. Родился в 1952 году.
Вероятно – в Гадивле. На речке Эссе. Где и проживал весьма долго.
Блукач (он же – Ваўчок) Валацужны исходил вдоль и поперик не только свою Лепельщину. Уже велосипедом, а потом и «дедовозом» (мотоциклом) – исколесил область и взялся за смежные регионы. Возраст, однако!
Свои репортажи наполняет фотографиями. По Лепельщине мелькают знакомые (от отца да бабушки Тимофеевны) названия. Но Слядневичами не дохнуло…
А Черцам Владимира Михно Блукач посвятил Путевые заметки рыболова-неудачника. «Озеро Черцы». От 11.02.2012.
Колоритная фотка с Проза.ру. Там Блукач – Валадар Шушкевич.
Не все его ресурсы (а он – активный!) доступны. Кое-что прикрыли бдительные органы, навешав шыльду

[Доступ к информационному ресурсу ограничен на основании решения Министерства информации Республики Беларусь, принятого в соответствии с Законом Республики Беларусь «О средствах массовой информации»]

Есть за что! Валацуга не любит ни большевиков (сталинистов) – за гаротнага дзеда Тарэнта Шушкевича («польского шпиона»), застрэлянага на Кабыляцкай гары, ни их нынешних поклонников и преемников…
Два репортажа с говорящими за себя названиями:
«Дань памяти убиенным на Кобыляцкой горе» і «ТЕРРОР. Хроника одного года одной деревни».
Увы! Я достойной хроники (одного-двух лет) деревни Слядневичи так и не написал. За своих…
А тёзке – дзякуй! За ўсiх. За «дзядоў».
Вчера, часа полтора, скидывал себе Дневник родной сестры Блукача Анны Константиновны Серёгиной. 1954 г.р. Умерла в прошлом году в Петербурге. По завещанию, кремировали и захоронили дома. В Гадивле.
Завещала она и свой Дневник, который вела, начиная с 1970-го. Брату.
Вот он, помаленьку, и выставляет. Страничку за страничкой.
Кому-то оно интересно: то – наше – да ещё с привкусом уходящей (а то и ушедшей) Спадчыны. Мне – весьма. Свидетельства простых радостей-горестей. Сначала – почти девчоночьих. С прилагающимися фотками.
Но из того Дневника Блукачу ещё носить-не переносить…
А под его «перепечатки» идут комментарии. Небезразличных.

16-17.05.2023
PS:
Сам Владимир Константинович (Шушкевич) родился в Веребках. В блоге он называет их Верабками. Насколько жива сегодня эта вёска, сказать трудно. Информация о ней – минимальная. Как бы числится…
Указано место на карте. Есть и в иных ракурсах. Есть (фотка места) и со спутника.
Со времён царя Гороха (Николая II?) висит такое:

[Витебская губерния, Лепельский уезд, Франопольская волость
199. Вербки, село бывшее государственное, при Березинском канале, дворов 16, жителей 180, церковь православная]

Вербки… Вербки – явно от вербы. А Верабки (по Блукачу) – мабуть, и от воробья (вераб'я). Мабуть, и они.
А по 1906 г. – такое: При воде – Берёзово, канал. Приход – православный.
По переписи населения уже от 2009-го:

[Витебская область, Лепельский район, Слободской сельсовет
д. Веребки 85 (население)]

85 человек (14 лет назад) – по нынешним временам терпимо. Количество дворов не указано…
А по 2021 г. – вдруг – 64 здания. Не совсем вяжется (одно с другим).
Значит, живёт. Достойных фоток не видно. Попадалось какое-то со згародкой от заповедника (Березинского).
По идее, Блукач должен был и туда завитать. И нафоткать. Но у него (на блоге) путевых заметок – тьма! Сразу не отыщешь.
А что (если – в Интерес)!?
Поброжу я слегка (да только по Лепельщине) з Валацугам. Не чужое, чай!