Лянотны туман над узгоркамі звіс,
Пратокі хавае, бягучыя ўніз.
Наўкола прырода ні тла, хараства:
Тут Восень Зіме дадае першынства.
Тут Лета шугала, адкрыццём напрасткі,
А сёння тут свет змірае другі.
Я блукаю, не знарок, і кляну, не знарок,
Лятонцасці Час, лёсадайны Урок.
Як доўга я жыў - на якой вуркатні,
Замала на дне жыцця бліскатні!
Тут Час - здароўю хіба, раскраў,
Тут Лёс жаданні з грудзей адбіраў.
Не смешна ваяўніча ў вышыні ісці?
Не смешна пакутваць, каб зваротна дайсці?
Жабраком застанешся ў багацці зямным.
Калі, смяротны, адшчыраваў ім адным!
(1759~1796)
Р. Бёрнс. Лянотны туман
© Copyright: Виктор Шатило, 2024
Свидетельство о публикации №124060302964
Свидетельство о публикации №124060302964
Рецензии