Друзья познаются в беде... Юрий Боровицкий. вольны

***
Друзья познаются в беде,
Завистники в ней же - конечно,
Как слабый поэт - на воде
В творенье о золоте грешных.

Друзья познаются в беде,
А в счастье - в друзья пробьются.
Их в горе не сыщешь нигде,
Над горем они смеются.

Друзья познаются в беде,
Случилась - в момент исчезают.
Текло с ними по бороде,
А в рот-то и не попадает.

Друзья познаются в беде,
И в ней же друзей обретаешь.
Не редко товарищ в труде -
Не друг, а всего лишь - товарищ.


Оригинал:


***
Сябры пазнаюцца ў бядзе,
Зайздроснікі ў ёй жа - таксама,
Як дрэнны паэт - па вадзе
У вершы пра золата храма.

Сябры пазнаюцца ў бядзе,
У шчасці - сябрамі здаюцца.
А ў горы няма іх нідзе,
Бо з гора чужога смяюцца.

Сябры пазнаюцца ў бядзе
І многія раптам знікаюць.
Цякло з імі па барадзе,
Ды ў цэль з імі не пападаюць.

Сябры пазнаюцца ў бядзе
І ў ёй жа - сяброў набываюць.
Бяда, як сябры, прападзе,
Няхай тады іншых шукаюць.