Здаюцца пярэстымі птахамі ў небе аблокі,
Нібыта хіджабам, яны захінаюць твар сонца.
Ці ёсць для душы за аблокамі вырай далёкі,
Дзе ёй райскай птушачкай можна гняздзіцца бясконца?..
Паненкаю будзе яна там альбо сіратою?
Лёс з песняй над хатай кружыцца, а мо, з галашэннем
Над лесам, над нівай, дзе збожжа руно залатое?
Якім для душы будзе мудрага Бога рашэнне?..
Такія пытанні заўжды для жывых таямніца,
Нагода ў нябёсы ўзірацца з надзеяй і марай:
Там, дзе над людзьмі прасціраецца Бога дзясніца,
Не можа душу лінчаваць навальнічная хмара.
Што чакае...
© Copyright: Вера Михно, 2024
Свидетельство о публикации №124052404117
Свидетельство о публикации №124052404117
Рецензии