Змораны холадам ліст палыхаючы,
Хутка ўпадзе на траву,
Кожны з дзяцінства жыццё пачынаючы,
Марыў, што вечна жыву.
Ветла прымаюць нас шчырыя далечы,
Вецер кружляў галаву.
Кожны ў юнацтве, уласна сцвярджаючы,
Верыў, што вечна жыву.
Клікае дзетак, зязюля лятаючы,
Сцешыць ёй чым галаву?
Цяжка на свеце, бяду сустракаючы.
…Марам не здолець яву.
Мечты
© Copyright: Максим Троянович, 2024
Свидетельство о публикации №124051901469
Свидетельство о публикации №124051901469
Рецензии