Негаданно-нежданно
пусты стоят поля.
Звенит всё ближе жатва.
Проходит жизнь моя.
Ничем я не нарушу
безжалостный закон,
что водворяет душу
в таинственный Кедрон.
Я погулял в народе,
примерил все пути,
но так устал в походе –
пора во гроб сойти!
Сроню слезу скупую
из утомлённых глаз
и даже не почую,
что мой огонь угас.
Меня не станет вскоре –
рассыплюсь в серый прах,
но вечны в небе зори
и песни на губах!
___________
Неўзнакі, неўзаметкі —
Хоць сам скажу сабе —
Пасохлі мае кветкі,
Канец маёй сяўбе.
Штодзень я адчуваю
Усясільны той закон,
Што цягне к долу-гаю
У вечны цень-палон.
Ну што ж? Пажыў, пабродзіў,
Дарог прамераў шмат.
Стаміўся ты ў паходзе —
Спачынь жа ў зямлі, брат!
I сам я не пабачу,
Як згасне мой агонь.
Дык што ж? Хіба паплачу,
Падпёршы ціха скронь.
Мяне ў жывых не стане,
Сыду я ў небыццё,
Ды вечна будзе ранне,
I песні, і жыццё.
Якуб Колас - Нежданно
© Copyright: Филипп Андреевич Хаустов, 2024
Свидетельство о публикации №124051505994
Свидетельство о публикации №124051505994
Рецензии