Папараць-кветка

Папараць-кветка ў стагоддзі мінулым
Большасцю думак валодала лёгка.
Толькі у казках пра гэта я чула.
У цяжкім жыцці відавочна палегкай
Тое было, што у мроях насілі.
Марылі, ў гэта паверыўшы цалкам.
Ўсё, відавоч, дабаўляла ім сілы.
Быццам прагрэў адсырэўшым запалкам.

Але раптоўна ўсё знікла аднойчы.
Людзі падумалі, што разумнелі.
Толькі ж вучэннем адкрыліся вочы…
Ў душах пры гэтым гублялі, што мелі.
Больш у дзяцінстве не цешылі казкі,
Розум галінамі ведаў пакрочыў.
Цуду – куток аддзялілі Парнаскі,
Але здарацца прымусілі ноччу.

Рухалісь тыдні за днямі марудна.
Потым за імі  мільгалі стагоддзі.
Дзесь у душы варушылася нудна,               
Думка аб тым, як з зямлі, плоць ад плоці,
Нетры, запар, выграбаліся цалкам.
Ямы вадой запаўнялісь ад болю.
Ўзнікла знянацку  ў людзей перапалка…
Штосьці дзяліць пачалі мімаволі.

Залпам гармат замянілі грымоты.
Выбухаў бляск – навальнічныя ўспышкі.
Хаос бязмежны, не маючы квоты,
Цалкам знішчае няхваткі і лішкі.
Кожны шукаў вінаватага звонку.
Погляд, што сам помыляўся, адкінуў.
Маці-зямля ім – як з коштам скарбонка.
Свет раскалоўся  на дзве палавіны.

Каб не згубілася свету палова,
Сэрцы патрэбна адчысціць ад бруду.
Ўсё ў прыродзе буяла по новай,
Здольна прывабіць любога, як цудам.
Восенню, ўзімку, вясною і ўлетку
Кожнай хвілінай мяняліся краскі.
Марылась у гэтым, што дзеці, падлеткі
Зноўку павераць у цуда і казкі.

Хоць хараства – як ад краю да краю.
Аж да нябес, куды позірк дастане!
Вочы людзей з павалокай, ў тумане…
Думкі іх душаць, што лепей не стане.
Папараць-кветку, памерам з паўнеба,
Шчодра малюе Зара-Зараніца.
Казка на небе ці іншая небыль?
Можа ўсе гэта няпраўда, ды сніцца?

Кожны няхай памяркуе пра гэта…
Кветка – на здымку, ўчарашняе цуда.
Мне вось здаецца ўсё добрай прыкметай.
Але навязываць волю не буду…


*     *     *