тут бы лясок

Мабыць Алесь звык да таго Райніса, мабыць яму было крыху сумна без яго. Але ён трымаў парадак, прыбіраўся, і мабыць яму не хацелася рабіць, анічога што здавалася залішнім. Яго жыццё было як на далоні без аніякіх плям. А Райніс мабыць дадаў абавязвкова, што- небудзь ў гэту кампазіцыю.
    Увесь час ен, што - небудзь рабіў.
Раптам вырашыў паехаць на кватэру, у якой раней жыла студэнтка, паглядзець там парадак, хоць мабыць там пакуль, што там нікога не было.
   Сеў на аўтобус, працягнуў крыху паўнаватай жанчыне-кантралеру грошы і далей, стаяў не на кога не звяртаючы ўвагі, гледзячы больш ў шкло.
    Мабыць нейкія пачуцці зварушылі  яго, захацелася перамяніць месца, куды ж пайсці, калі б на прыроду, дык гэта каб расслабіцца. Але вылез пагуляў каля царквы, ля зяленых дрэваў, а потым пайшоў ў тый бок, туды  дзе як
думалі бацькі ен будзе жыць. Але ў гэтых пакойчыках, яму здавалася няемка, і сумна без бацькоў, а нават ен звык, што можна выйсці ў сад, ці дапамоч бацькам.
   Праўда і тут за домам быў лес, ен адчыніў дзверы паглядзеў адным вокам, як слізгае дзенны свет па калідоры, і пайшоў, ў гэты лес; ўзяўшы нешта перакусіць...