Dante Alighieri. Данте Алигьери. Боская Камедыя

                ПЕКЛА

               ПЕСНЯ ПЕРШАЯ

     Ступіўшы за мяжу гадоў-падзей,
     У цёмны лес забрыў і заблудзіўся.
     І зразумеў: назад шлях не ідзе...

4   Пазычыць словы дзе, каб я рашыўся
     Маркотны гэты лес літарай узняць,
     Дзе розум знік і толькі жах адкрыўся:

7   Гэтак смерць не ў стане напужаць...
     У краі глухім, цемрай злавеснай адзеты,
     Чаго заўгодна мог я прычакаць,

10  Ды толькі не выратаванне; наўкола там
      Я не знайшоў, скуты цьмяным сном,
      Шляхоў, што ведамы мне па прыкметах.

13  Не ўцямлю сам, як выбраўся. У пустым
      Прасторы ночы глуха сэрца калаціла.
      Дранцвеючы, разгледзеў затым

16  Гары падэшву. Яна клубіла
      У промнях світанковых абяцаннем дня,
      І на ўсходзе неба залаціла.

19   Начны страх адскокваў ад мяне.
       Душы сляпой кранулася свячэнне.
       Цемра гэтак уцякае па агністым дне,

22  Як выкінуты на бераг, дзе сутарэнне,
      У барацьбе з хваляй змучаны плывец
      Назад глядзіць, дзе мора атачэнне

25  Яму прадказвае пагібель і канец, -
      Так глядзеў у гэты міг я палахліва,
      Загнаны, змучаны подбегамі бяглец,

28  Што сышоў на бераг у час прыліву,
      Прыгадаў небяспечны крок у муць,
      Не верыць, што ў розуме, бо так тужліва.

                \урывак/