Можа яна так загартавана

Хельга прылегла. Да яна здавалася сабе такой абасобленай, здавалася як ідал, без пачуццяў. Як нібыто роўныя стужкі свету пускала яе істота, якія станавіліся стрэламі. Але ж гэта глыбіня, можа зараз яна была больш такая, гэта крыху пужала яе. Што да глыбіняў, ці хочацца занурыцца ў іх, столькі турбот ў жыцці. А час не чакае.
    Асабліва ў гэтым жыцці. Яна ж жанчына, а жанчына як бо то павінна быць руплівай і дбайнай. Асабліва калі ты адна, сколькі роляў трэба граць.
   Ў вакно свяціла сонца, як бы то ў далекім , забытым квітнеючым гаю, адчувала сябе Хельга, але што значыць забытым. Ведь верыцца і ў тое, што жыцце не футляр і не скафандр,
як той крэмень, яна выпраменьвала, то е што магла. яна як бы складалася з магчымасці і сурьезнасці, не было ў ей нейкай гуллівасці. Але на такія тэма тая з маці ніколі не размаўляла, бо баялася гэтай думкі, ды і раптам чым можа дапамочь ў гэтым.А можа так яна загартавалася ў жыцці.
    Яна часам думала, а калі б яна не сустрэла свайго каханага, сустрэла б яна каго-небудзь. Былі б такімі сапраўднымі і шчырымі пачуцця.
    Зноў раздаўся голас дзіцяці ў цішы, які сказаў першае слова