Встреча с осенним лесом. Валентина Ментуз. с белор

Нас встретил лес игривым эхом,
То ветер гнул берёз вершины.
Зелёный и гудящий летом,
Он был угрюмым, молчаливым.

Блестела под лучами солнца
Его опушки позолота.
Тревожно тенькала синица,
Нам открывая в лес ворота.

Летели по ветру игриво
С берёз последние открытки.
А на рябине молчаливо
Потёртые краснели свитки.

Покрыты тропки и дороги
Лесною красною листвою.
Стоят деревья-недотроги,
Как будто бы готовы к бою.

Дремота по лесу витает,
Лес отдыхает сном осенним.
Он, как и я, тайком мечтает
Вновь о приходе дней весенних.


ЛОригинал:



А лес сустрэў гуллівым рэхам,
То вецер гушкаў верхавіны.
Зялёны, гаманлівы - летам,
Цяпер - пануры і маўклівы.

Сям-там яшчэ пад промнем сонца
Блішчыць у голлі пазалота,
Трывожна ціўкае бясконца
Сінічка - дзіўная істота.

Ляцяць ад ветрыку імкліва
З бяроз апошнія паштоўкі,
І на рабінах сарамліва
Блішчаць чырвоныя пацёркі.

Лістотай рыжаю усланы
Лясныя сцежкі і дарогі
Нібы загіпнатызаваны
Яго дрыготкія аблогі.

Спавіта ўсё наўкол дрымотай -
Лес сном асеннім адпачыне,
Ды марыць ён, як я, употай -
Калі ізноў вясна нахлыне...