Мяне ізноў не адпускаюць думы
Пра родны кут і кут маіх дзядоў,
Што пазірае на нашчадкаў з сумам,
Якім не трэба поле, выган, дом.
У вёсцы Серабрышча вецер свішча.
На агародах -- дзікарослы сад.
Стаяць дамы без стрэхаў, без гарышчаў --
Былоё больш не вернецца назад.
Малюнак вёскі -- часу адгалоскі.
Ён і цяпер паволі нішчыць тых,
Хто дажывае век пакутны, боскі
І аддае Айчыне кожны ўздых.
Асірацела без вяскоўцаў памяць --
Стаяць адны на могілках крыжы.
Старое лісце тры бабулькі паляць
І ўзгадваюць усіх, хто ў вёсцы жыў...
08.04.2024.
Памяць
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124040904483
Свидетельство о публикации №124040904483
Рецензии