Збіраў пад дубам жалуды,
Спяшаўся іх аберагчы
Ад дзён халодных і бяды
І дум самотных уначы.
У кожным жалудку -- дубок:
Жыцця і веры галасы,
Што да свабоды зробяць крок
З пачаткам новае вясны.
Як толькі сыдзе ў глебу снег,
Я іх ля хаты пасаджу.
Узыдзе жолуд па-вясне
Пасля працяглага дажджу.
Мой жалудовы, дужы кут
Узросціць дум маіх дубы,
Каб больш не зведалі пакут
На Беларусі жалуды.
28.02.2024.
Жалуды
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124040607005
Свидетельство о публикации №124040607005
Рецензии