Паэзія -- культуры рухавік.
Яна ўзнімае мары да нябёсаў.
У ёй жыве душэўны спеў і крык
Зямных надзей і чалавечых лёсаў.
Яна -- малітва: той духоўны крыж,
З якім расце зямное прыцягненне.
Праз слова творцы ветлівы Парыж
Верлена нам вяртае на імгненне.
З ім робіцца жыццё, бы той радок,
Што сэрцы паядноўвае каханнем.
Верлен, Верлен! -- На вуснах рыфмаў шоўк
І прахалоды ранішняе гранне.
На дрэве думак, дзе вачэй пагляд
Кранаў вясну і песціў словам Сену
На свой парыжскі, непаўторны лад
Стамлёная сава спачыць прысела.
Паэзія -- і хвалі і святло...
А хто сябруе з ёй -- той майстар слова.
Ці не таму сярод зямных вятроў
Ёсць вецер той, дзе ёсьць жыцця аснова.
03.03.2024.
Рухавiк культуры
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124040606667
Свидетельство о публикации №124040606667
Рецензии