Паэтцы помнік жыць ім не даваў,
Хапаў за горла і душыў штоночы.
Яго прыбралі "дбайцы" са двара,
Каб больш не гаварылі праўды вочы.
Не можа мёртвым стаць жывы паэт,
Калі ў краіне чыняцца злачынствы.
Паэтка не растраціла імпэт --
Яе радок, нібы надзея, чысты.
Ірві іх сэрцы пазурамі сноў,
Не дай забыцца вечных дум Айчыны.
Ты вернешся да Беларусі зноў,
Як да сям'і вяртаюцца жанчыны.
У снах тваіх не здольны згінуць дзень
І праглынуць надзею, як балота.
Па вольным шляху чалавек ідзе --
Мястэчка Зэльва -- вольны верш у нотах.
30.03.2023.
Ларысе Генiюш
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124040504580
Свидетельство о публикации №124040504580
Рецензии