Кочатам, кочатам
(у газетах пісалі, што ён, на стагоддзя)
праракоча
невыразнае нешта....
І кочатам, кочатам,
Скасабочыў шый,
помнікам
на магіле сваёй
замрэ...
От.
А пасля,
гадоў праз дцать,
каліка пераходжы
гляне.
Заржэ...
Ах, Божа!
Не, ты глянь!!!
Хто
гэты,
аблуплены ідыёт?!
Свидетельство о публикации №124032607555