Мінаюць дні, мінаюць ночы,
Мінае лета, шапаціць
Лісце пажоўклае, пагаснуць вочы,
Заснулі думкі, сэрца спіць,
І ўсё заснула, і не азнаю,
Ці я жыву, ці дажываю,
Ці так па свеце валачуся,
Бо ўжо не плачу, не смяюся...
Доля, ты дзе! Доля, ты дзе?
Няма ані якой,
Калі добрай шкада, Божа,
Дык дай злой, злой!
Не дай спаць ходзячы,
Сэрцам заміраць
І трухлявай калодкай
На свеце перабываць.
А дай жыць, сэрцам жыць
І людзей любіць,
А калі не... дык праклінаць
І свет падпаліць!
Боязна атрымліваць кайданы,
Паміраць у няволі,
А шчэ горш - спаць, спаць
І спаць на волі,
І заснуць на вякі-вякі,
І следа не пакінуць
Ніякага, аднолькава,
Ці жыў, ці загінуў!
Доля, ты дзе, доля, ты дзе?
Няма ані якой!
Калі добрай шкада, Божа,
Дык дай злой! злой!
(1814~1861)
Тарас Шевченко. Минають днi, минають ночi
© Copyright: Виктор Шатило, 2024
Свидетельство о публикации №124032202878
Свидетельство о публикации №124032202878
Рецензии