Людмила Колодяжная. Приручи меня. Рус. Бел
и к ручьям лучей вдоль страниц.
Приучи меня — коль не поздно,
к редким встречам с тобою, Принц.
Приручи меня — тихой речью
о далеких твоих мирах.
Приручи меня — каждой встречей
отгоняя неверья страх.
Приручи меня — кротким смехом,
иногда похожим на плач.
Приручи меня — дальним эхом,
пусть вздохнет от шагов твой плащ.
Приручи меня — зорким сердцем,
чтоб строки серебрилась стезя.
Приручи меня — чистым детством,
о котором забыла я.
Приучи меня — к звездам дальним
и к ручьям лучей вдоль страниц.
Приучи меня — к той печальной,
к той последней разлуке, Принц…
***
Прыручы мяне
Прызвычай мяне — да далёкіх зорак
і да раўчукоў прамянёў уздоўж старонак.
Прызвычай мяне — калі не позна,
да рэдкіх сустрэч з табою, Прынц.
Прыручы мяне — ціхай гаворкай
пра далёкія твае светы.
Прыручы мяне — кожнай сустрэчай
адганяючы няверы страх.
Прыручы мяне — рахманым смехам,
часам падобным на плач.
Прыручы мяне — далёкім рэхам,
хай уздыхне ад крокаў твой плашч.
Прыручы мяне — зоркім сэрцам,
каб радкі серабрыўся шлях.
Прыручы мяне — чыстым дзяцінствам,
пра які забылася я.
Прызвычай мяне — да зорак далёкім
і да раўчукоў прамянёў уздоўж старонак.
Прызвычай мяне — да той сумнай,
да таго апошняга расстання, Прынц…
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №124032106567