Паэту

Паэту

Ну што ж, ты станцаваў канкан

і перад гэтаю ўладай,

цяпер чакай, пакуль “гарант”

надзеліць новаю пасадай.

У “Маладосці” — бачыў я —

другім ты йдзеш пасьля самога...

Паэт — ён як сабачаня:

паўзе пад ногі да любога.

Аднак, пабач, у гэты час

ідуць і іншыя будоўлі,

і, лёсу гледзячы ў анфас,

жывуць хлапцы высокай долі...

Паэт! За што і перад кім

ты гэтак выпрастаў хрыбціну?

Дзеля таго, каб жоўты “ЛіМ”

зьмяшчаў твой фэйс
з крывою мінай?

Ці каб сівая “Маладосць”,

твой верш старанна аблізаўшы,

высмоктвала з радочкаў штось,

што ганьбіць рускія пэйзажы?

Я не настаўнік твой, паэт,

мне за сябе, бадай, няёмка:

якога д’ябла ў белы сьвет

я выйшаў з камэрнаю шлёмкай?

Няўжо каб назіраць, як ты

пры чарцы плачаш над Краінай

і строіш аж да дурнаты

зь сябе звыродлівыя кпіны?

У “Полымі” тваім, паэт,

гарыць ня полымя, а сьвечка.

Нялёгка выйсьці пад стылет,

прасьцей прыкінуцца авечкай

і крэмзаць долатам душы

па фінскай глянцавай паперы,

падлічваючы аркушы —

ці барышы? — радкоў кашэрных.

Даволі! Барацьба стыхій

няўстойлівыя нішчыць глебы,

і слабых сьпін шукае кій,

разьмінку робячы на рэбрах.

Дык падстаўляй хрыбет хутчэй —

і першым будзеш апрастаны,

і цісьні сьлёзны сок з вачэй

ад шчасьця, што
не расстраляны.
Ліпень 2002

26.07.2002,"НН",
№ 28 (290), 26 ліпеня 2002 г.