Спынiсь, чалавеча, адпачнi. На белорусском языке

Супынiсь, адпачнi, чалавеча,
Ад пагежы, крыуды і роспачы.
Уздыхнi ад гнёту спрадвечнага,
Пахадзі па серабрыстых росах.

Супынісь, чалавеча,  нырні,
У духмяны водар масла пачулі,
Сядзь на ганку ды у неба зірні
Зорак ззяючых песню пачуй.

Пасядзі, родненькі, адпачні
Цёплым летнім вячоркам.
Філіжанку кавы разпачні,
Свае крыуды аддай зоркам

Павандруй паміж зорак
На бязмежных прасторах,
Да самага ззяючых золаку
На небе залатым узорам.

Свае мары успомни далёкiя.
Ці аб такім лёсе ты марыу?
Што жа здарылася, Сiнявокі?
Дзе усмешка твайго твару?

Што любiла так матуля твая
Ранкам звонка яе цалаваць.
Цябе потым у школу вяла
За ручку. Хацела пабалаваць.

Не хацеу ты тады за ручку,
Саромеуся. Бо скажуць малы,
З матуляй ходзiць  вучань.
Дауно мінуу той час былы.

Дзе тая ручка цяпер? Няма.
Няма ужо матулi з таткам.
I усё на свеце ты гатовы
Аддаць цяпер за тыя нататкі.

Ці каб хоць аднойчы ранкам,
Праснуушысь сабе сказаць:
Сёння мне прыснілась мама
I так не хацелася уставаць...