Ад глыбінь пачуцця не таіся,
Самаўладнаю ўцехай яно.
Чаму нашы шляхі разыйшліся,
Пільнавалі каханне адно.
У вокны сонца зірне напрадвесні
І не дзіўна, што ў думкі ўвайшло -
Хутка створацца новыя песні,
Нібы ўзлётнае птушкі крыло.
І штораніцы, і штовечар,
Ужо шчаслівицца полем вярба,
А цябе ўсё трымаюць парэнчы,
Чужыны, ці няшчырасць хіба?
Отчего?
© Copyright: Максим Троянович, 2024
Свидетельство о публикации №124030905938
Свидетельство о публикации №124030905938
Рецензии
