Иван Андреев. Рассвет. Рус. Бел

Рассвет приходит к тем, кто видел тьму
Во всем ее убийственном величии...
Кто плакал от людского безразличия,
Но безразличным не был ни к кому!

Рассвет приходит к тем, кто был в пути,
Не зная ни усталости, ни лени.
Кто, обессилев, падал на колени,
Но поднимался, продолжал идти...

И, зажимая волю в кулаки,
Вдруг находил ромашковое поле,
И, задыхаясь от щемящей боли,
Свои ладони прятал в лепестки!

К тем, кто, похоронив свои мечты,
И, помянув их, устремляться дальше.
Кто смог среди предательства и фальши,
Не растерять душевной чистоты!

Нечаянно в небесной синеве,
Вдруг распахнуться солнечные двери.
Рассвет приходит к тем, кто верил в свет.
Абсурдно, до последнего. Но - верил!..

***
 
Світанак

Світанак прыходзіць да тых, хто бачыў цемру
Ва ўсёй яе забойнай велічы яксці..
Хто плакаў ад людскай абыякавасці,
Але абыякавым не быў ні да каго!

Світанак прыходзіць да тых, хто быў у шляху,
Не ведаючы ні стомленасці, ні ляноты.
Хто, знясілеўшы, валіўся на калены у ботах,
Але паднімаўся, працягваў ісці...

І, заціскаючы волю ў кулакі,
Раптам знаходзіў рамонкавае поле,
І, затыхаючыся ад шчымлівага болю,
Свае далоні хаваў у пялёсткі!

Да тых, хто, пахаваўшы свае мары,
І, успомніўшы іх, накіроўвацца далей.
Хто змог сярод здрады і фальшы,
Не разгубіць душэўнай чысціні!

Неспадзявана ў нябеснай сіні,
Раптам расчыніцца сонечныя дзверы.
Світанак прыходзіць да тых, хто верыў у святло.
Абсурдна, да апошняга. Але - верыў!..

   Перевёл Максим Троянович