Бацькоускую хату у нас забываюць
I у яме глубокай яе засыпаюць.
Хутка травою зарастае мясцiна,
Быццам,нiколi не была тут хацiна.
Калiсьцi у хатцы сямейка жыла -
Дзiцячага смеху паунюткай была.
Тупалi ножкi па мытай падлозе, -
Бацькоускiя рукi лавiлi у парозе.
Свяцiлiся вочы, шчаслiва слязамi -
З вянца сустракалi дзяцей з абразамi.
Малiлася мацi часта начамi -
Здароу'я прасiла, унукам з дзяткамi.
Бацькоуская хата замочкау не знала -
Адкрытымi дзверы зауседы трымала.
Гасцей дарагiх з душою прымала -
Гарачымi пiрагамi усiх частавала.
Можа, счарствела у народа душа,
Змянiлася штосьцi у ладзе жыцця?
Не! Бацькоуская хата - чакае цяпла,
Каб памяць люцкая сябе не зжыла.
Бацькоуская хата
© Copyright: Софья Коневега, 2024
Свидетельство о публикации №124021803990
Свидетельство о публикации №124021803990
Рецензии